ΕΣΗΕΑ: Ούτε να κρυφτούν δεν μπορούν όσοι θέλουν να βάλουν στο "γύψο" Ενημέρωση και δημοσιογράφους

 



Ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ με αφορμή τη διακήρυξη του ΟΗΕ για την 3η Μαϊου, Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας.

Δεν θα' χουν πού να κρυφτούν σε λίγο, όσοι απεργάζονται δεσμά στην Ενημέρωση, με μνημονιακές ρυθμίσεις και λουκέτο στα ασφαλιστικά Ταμεία.
Στην κατεύθυνση αυτή της διακήρυξης του ΟΗΕ για την 3η του Μάη, που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας, οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα συνεχίζουμε τις αγωνιστικές διεκδικήσεις απέναντι σε ανάλγητους πολιτικούς, κυβερνητικούς χειρισμούς και ασύδοτους εργοδότες, που αμφισβητούν ότι η Ενημέρωση είναι δικαίωμα και η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων προϋποθέτει πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Αρνούνται επίσης, την απαίτηση της κοινής γνώμης ότι «με την ελευθερία του Τύπου μπορούμε να συνεργαστούμε όλοι μαζί για έναν κόσμο αξιοπρέπειας και ευκαιριών για όλους». Αυτό, δηλαδή, που επαναλαμβάνει με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου, σε ανακοίνωσή του ο ΟΗΕ, κάνοντας έκκληση στις κυβερνήσεις, στους πολιτικούς, τους επιχειρηματίες και τους πολίτες, να προστατεύσουν την ανεξαρτησία των ελεύθερων Μέσων, επειδή δίχως το βασικό αυτό δικαίωμα, οι λαοί είναι λιγότερο ελεύθεροι και με μικρότερη ισχύ.
Άρωμα διαπλοκής που ξεχωρίζει μέσα σε όλα αυτά, αποτελούν οι εμπνευστές του μαύρου στην ΕΡΤ και σημερινοί συνήγοροι εργοδοτικών πρωτοβουλιών, που θέλουν τα σωματεία στα μέτρα τους και την ΕΡΤ παντελώς κομπάρσο της Digea.
Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Ελλάδα κατρακύλησε 50 θέσεις μέσα σε έναν χρόνο και βρίσκεται ήδη στην 89η θέση του World Press Freedom Index.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου για το 2016, συμπίπτει επίσης με τα εξής σημαντικά γεγονότα:
·       Την 250ή επέτειο του πρώτου νόμου για την ελευθερία των Πληροφοριών, που εφαρμόστηκε στη Σουηδία και τη Φινλανδία.
·       Την 25η επέτειο της διακήρυξης του Windhoek.
Η φετινή επέτειος, έχει τρεις βασικούς στόχους:
·       Την ελευθερία της πληροφόρησης ως ανθρώπινο δικαίωμα.
·       Προστασία του Τύπου και των Μέσων από κάθε μορφής Λογοκρισία.
·       Διασφάλιση των δημοσιογράφων «online και offline».

Πάγια θέση της ΕΣΗΕΑ και όλων των δημοσιογραφικών Ενώσεων, είναι πλήρη εργασιακά και κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα για όλους τους  δημοσιογράφους, χωρίς την παραμικρή παρέμβαση στον πυρήνα της επαγγελματικής ιδιότητας και της αυτονομίας τους.
Η ΕΣΗΕΑ σε καμία περίπτωση δεν παζαρεύει τους πόρους των δημοσιογραφικών Ταμείων, το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και την αυτοτέλεια του ΕΔΟΕΑΠ.
Επισημαίνει ακόμα ότι, με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, η κατάργηση του θεσμού των ΣΣΕ, της μισθωτής εργασίας και του αγγελιοσήμου, στο οποίο στηρίζεται και η λειτουργία των ασφαλιστικών Ταμείων (ΕΤΑΠ-ΜΜΕ και ΕΔΟΕΑΠ) και κατοχυρώνεται η δημοσιογραφική ανεξαρτησία, έχει σαν επιδίωξη -εκτός από τη βάναυση προσβολή ατομικών δικαιωμάτων- και τη μετατροπή του συντάκτη σε έμπορο ή πλασιέ ειδήσεων.
Αυτή άλλωστε, είναι και η ουσία του διαβήματος της ΕΣΗΕΑ προς τον Πρόεδρο της Ε.Ε. κ Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ και τον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου κ. Μάρτιν Σουλτς.
Ήδη, με επιστολή του προς την ΕΣΗΕΑ ο Πρόεδρος Γιουνκέρ αναφέρει ότι ο αρμόδιος Γενικός Γραμματέας της Ε.Ε. ερευνά το σύνολο των καταγγελιών της Ένωσης και σύντομα θα υπάρξει ειδική έκθεση.
Στην ΕΣΗΕΑ έχουμε τα ίδια δικαιώματα: άνεργοι, απλήρωτοι, όσοι ακόμα εργάζονται και οι συνταξιούχοι μαζί.
Και το κυριότερο, στην ΕΣΗΕΑ δεν περισσεύει κανείς.

Ασφαλιστική αντι-μεταρρύθμιση με μεγαλύτερο χαμένο τον κλάδο των εργαζομένων στον Τύπο και τα ΜΜΕ

Του Ακρίτα Καϊδατζή 
επίκ. καθηγητή Νομικής ΑΠΘ

Το μεγάλο πρόβλημα του ασφαλιστικού συστήματος είναι ότι η χρηματοδότησή του είναι υπέρμετρα εξαρτημένη από τις εισφορές. Και, καθώς οι εισφορές υπολογίζονται επί των αποδοχών των εργαζομένων, η βιωσιμότητα του συστήματος εξαρτάται από την απασχόληση. Όσο υπάρχουν δουλειές, και επομένως καταβάλλονται εισφορές, μπορούν και χρηματοδοτούνται οι παροχές. Όμως, πόσοι εργάζονται πια; Και με τί μισθούς; 
Με την απασχόληση να έχει καταρρεύσει, και χωρίς να διαφαίνεται βελτίωσή της, το σύστημα έχει επειγόντως ανάγκη ενός συνολικού αναπροσανατολισμού, δηλαδή μιας γενναίας μεταρρύθμισης. Το ελάχιστο μιας τέτοιας μεταρρύθμισης θα ήταν η αναζήτηση εναλλακτικών τρόπων χρηματοδότησης. Η συζήτηση δεν είναι άγνωστη διεθνώς, όπως δείχνουν οι διάφορες προτάσεις για τον "κοινωνικό ΦΠΑ".  

Δυστυχώς, και παρά τον φιλόδοξο τίτλο του, το νομοσχέδιο για τη «Μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού - συνταξιοδοτικού συστήματος» κάθε άλλο παρά μεταρρύθμιση είναι. Μάλλον για αντι-μεταρρύθμιση πρόκειται, αφού οι βασικές κατευθύνσεις που επέβαλαν οι δανειστές οδηγούν στην ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, δηλαδή στην ακύρωση του κοινωνικού χαρακτήρα της. 

Οι κατευθύνσεις αυτές είναι:

*        Ακόμα μεγαλύτερη (!) εξάρτηση από τις εισφορές –με συνέπεια τη βέβαιη υποχρηματοδότηση όσο η απασχόληση παραμένει σε χαμηλά επίπεδα.

*       Ακόμα μικρότερη κρατική συμμετοχή και εγγύηση –με συνέπεια την απαξίωση του δημόσιου συστήματος και την εξώθηση στην ιδιωτική ‘συμπληρωματική’ ασφάλιση (για όσους φυσικά μπορούν να την πληρώσουν).    

*        Κατάργηση όλων των εναλλακτικών μοντέλων χρηματοδότησης, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως απαρχές ή εναύσματα μεταρρύθμισης της κοινωνικής ασφάλισης.

Ας σταθούμε σ’ αυτό το τελευταίο σημείο. Ο μεγαλύτερος χαμένος της προτεινόμενης μεταρρύθμισης, δεν χωρεί αμφιβολία, είναι ο κλάδος των εργαζομένων στον Τύπο και τα ΜΜΕ.  
Στον κλάδο αυτό λειτουργεί εδώ και δεκαετίες ένα ιδιότυπο σύστημα ασφάλισης, η χρηματοδότηση του οποίου βασίζεται στο λεγόμενο αγγελιόσημο. Πρόκειται για μιαν επιβάρυνση που επιβάλλεται στο τίμημα των διαφημίσεων που μεταδίδονται από τη ραδιοτηλεόραση ή δημοσιεύονται στον Τύπο. 

Η βασική ιδέα του αγγελιοσήμου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: Ασφαλιστικοί πόροι αντλούνται από εκεί όπου παράγεται πλούτος χάρις στην εργασία των ανθρώπων του Τύπου και των ΜΜΕ. Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία του: Το αγγελιόσημο καθιερώθηκε από ανελεύθερα καθεστώτα (το 1941 από κατοχική κυβέρνηση και το 1968 από την απριλιανή δικτατορία), όταν συνειδητοποίησαν ότι, με την ανεργία που προκάλεσαν κλείνοντας τις εφημερίδες, οδηγούσαν σε κατάρρευση τα τότε ασφαλιστικά ταμεία του κλάδου.  

Το σύστημα του αγγελιοσήμου λειτούργησε σε γενικές γραμμές, και παρά τις (αρκετές) στρεβλώσεις του, με επιτυχία. Ο κύριος φορέας του κλάδου, το ΕΤΑΠ-ΜΜΕ, είναι ένα ταμείο υγιές και με σημαντικά αποθεματικά. 
Το πιο εντυπωσιακό όμως, είναι ότι τα ταμεία του κλάδου έχουν πετύχει κάτι, κυριολεκτικά, μοναδικό, καθώς λειτουργούν:  
- Με μηδενική κρατική χρηματοδότηση και
- Έχοντας σε μεγάλο βαθμό απεξαρτηθεί από τις εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων. 

Γιατί άραγε πρέπει ένα τέτοιο σύστημα να καταργηθεί; Μοιάζει σαν να θέλησαν οι δανειστές να "τιμωρήσουν" ένα σύστημα που ξεφεύγει από την "ορθοδοξία" τους (καλύτερα: ιδεοληψία) περί ατομικής ευθύνης, προσφέροντας ένα εναλλακτικό, και περισσότερο κοινωνικό, μοντέλο χρηματοδότησης της ασφάλισης. 

Όμως, αν η κοινωνική ασφάλιση είναι μηχανισμός αναδιανομής (επιβαρύνονται αυτοί που έχουν, για να βοηθηθούν αυτοί που δυσκολεύονται), ενώ από την άλλη η ιδιωτική ασφάλιση είναι μηχανισμός αποταμίευσης (ο καθένας ό,τι και όπως μπορεί), τότε ένα μοντέλο τύπου αγγελιοσήμου μάλλον θα ‘πρεπε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης και απαρχή μιας ουσιαστικής μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος. Πολλώ δε μάλλον, που, ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία, παρουσιάζει και προφανή δημοσιονομικά οφέλη, ακριβώς λόγω της μηδενικής κρατικής χρηματοδότησής του.