Το Δικέφαλο ΠΑΣΟΚ, ο ΓΑΠ, ο Βαγγέλης και ποιούς ...μωραίνει ο Κύριος σ’αυτήν την κρίσιμη περίοδο για τη χώρα

Στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1994 άρχισε η πρώτη αναμέτρηση για τη διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου. Αφορμή ήταν η προσπάθεια του τότε γραμματέα του κόμματος Α.Τσοχατζόπουλου να καταργηθεί το ασυμβίβαστο μεταξύ του γραμματέα και του υπουργού.

Αντίθετοι σε αυτό ήταν οι Κ. Σημίτης, Θ. Πάγκαλος, Β.Παπανδρέου, Γ. Αρσένης και Κ. Λαλιώτης, διότι ήθελαν να αποτρέψουν την διεύρυνση της επιρροής του Τσοχατζόπουλου και στην κυβέρνηση.

Ο Α. Παπανδρέου απέφυγε να πάρει θέση και έστειλε μήνυμα προς τους επίδοξους διαδόχους: «Το ΠΑΣΟΚ δεν χαρίζεται, δεν κληρονομείται και δεν τεμαχίζεται...».

Μετά από δέκα χρόνια το «δόγμα» του Ανδρέα Παπανδρέου αρχίζει να τεμαχίζεται. Ο Κ.Σημίτης είχε από το τέλος του 2003 συνειδητοποιήσει ότι είχε αρχίσει να κλείνει ο κύκλος της κυβέρνησής του. Αποφάσισε και με βάση τις δημοσκοπήσεις, να δώσει το «δακτυλίδι της διαδοχής» στον Γιώργο Παπανδρέου.

Ο Σημίτης «χάρισε» το κόμμα στον γιό του Ανδρέα και η «κληρονομική» διαδοχή επικυρώθηκε στην κάλπη από ένα εκατομμύριο μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ.
Στις προεκλογικές ομιλίες του, ο ΓΑΠ αναφέρονταν στη «δημοκρατική παράταξη» επιχειρώντας να αγγίξει το ιστορικό εθιμικό των παραδοσιακών ψηφοφόρων της Ενωσης Κέντρου του παππού και του ΠΑΣΟΚ του πατέρα του…

Ηταν ο πρώτος που ονόμασε το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του «Δημοκρατική Παράταξη»… Όταν το 2014 ο διάδοχος του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος προγραμμάτισε Συνέδριο για τη συγκρότηση της «Δημοκρατικής Παράταξης», αυτό αποτέλεσε την αφορμή για τη σύγκρουση!

Στις εκλογές του Μαρτίου του 2004 το ΠΑΣΟΚ, μετά από έντεκα χρόνια στην εξουσία, θα περάσει στην αντιπολίτευση και στην εσωστρέφεια. Ο ΓΑΠ θα αφήσει τις πρώτες αιχμές κατά του προκατόχου του Κ.Σημίτη, ο οποίος, αντίθετα, απέδωσε την ήττα του ΠΑΣΟΚ στο γεγονός ότι ο ΓΑΠ δεν είχε υπερασπισθεί το έργο των κυβερνήσεων του.
Μετά από τρία χρόνια, τον Ιούνιο του 2007, ο ΓΑΠ θα διαγράψει τον Σημίτη από το κόμμα! Αφορμή αποτέλεσε η διαφωνία για την έγκριση με δημοψήφισμα του Συντάγματος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν ήταν απλά μια πράξη αγνωμοσύνης, αλλά μια απροκάλυπτη εκδήλωση της ανασφάλειάς του. Αυτό θα αποδειχθεί και αργότερα με την επιλογή των «μικρών κηπουρών» που στελέχωναν το Επιτελείο του και τα βασικά υπουργεία.

Μετά τη δεύτερη και σοβαρότερη ήττα του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2007 -απέσπασε το μικρότερο ποσοστό από το 1981- ο ΓΑΠ αποφάσισε να ζητήσει ανανέωση της εμπιστοσύνης στην ηγεσία του κόμματος.

Αμέσως μετά τη δήλωση του Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως «έτοιμος από καιρό», πήγε στο Ζάππειο και ανακοίνωσε στους δημοσιογράφους την απόφασή του να διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.

Στην εκλογική διαδικασία μετείχαν 730.000 μέλη και φίλοι. Ο ΓΑΠ επεκράτησε με 55,57% έναντι 38,5% του Βενιζέλου και 5,7% του Σκανδαλίδη. Ηταν η αρχή μιας προσωπικής πλέον βεντέτας σε βάρος της ενότητας του ΠΑΣΟΚ.

Μετά από μια μικρή περίοδο νηνεμίας στις αρχές του 2008, ο ηττημένος Ευάγγελος Βενιζέλος κινήθηκε για τη συγκρότηση δικού του ρεύματος μέσα στο ΠΑΣΟΚ! Ωστόσο, έπειτα από την έντονη αντίδραση του Παπανδρέου, εγκατέλειψε τα σχέδια του.

Στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009 το ΠΑΣΟΚ θα έχει την πρώτη νίκη με 36,64% έναντι 32,29% της Ν.Δ. Μεγάλη, όμως, και η αποχή (47,4%). Το ΠΑΣΟΚ έχασε από τις βουλευτικές του 2007 σχεδόν 849.000 ψήφους!

Ο Παπανδρέου έκρινε ότι είχε έλθει και η δική του ώρα. Αποφάσισε να μη ψηφίσει εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ανεξάρτητα από τον υποψήφιο, για να προκαλέσει εκλογές.

Μεγάλο δώρο στον Κώστα Κραμανλή. Γνώριζε ότι, λόγω του υψηλού εξωτερικού χρέους, η χώρα βρίσκονταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και έπρεπε να λάβει σκληρά οικονομικά μέτρα. Απάντησε στην πρόκληση του ΓΑΠ με προκήρυξη εκλογών για τις 4 Οκτωβρίου.

Μία παρένθεση: Ο κ.Τσίπρας ακολουθεί τα διδάγματα του Γιώργου Παπανδρέου…Καταψήφισε τον υποψήφιο Πρόεδρο για να πάμε σε εκλογές. Και για να ανταμείψει τον κ.Κουβέλη για το "ΟΧΙ", του πρότεινε να επιλέξει περιφέρεια και να διεκδικήσει την εκλογή του με σταυρό! Στις εκλογές του 2009 ο ΓΑΠ αρνήθηκε στον Κώστα Σημίτη την πρώτη θέση στο Ψηφοδέλτιο Επικρατείας και του πρότεινε να επιλέξει την Α΄Αθηνών ή την Α΄Πειραιώς! Στην αγνωμοσύνη προστέθηκε και η εμπάθεια!

Η προεκλογική καμπάνια του ΓΑΠ θα σφραγισθεί από το «ιστορικό» σύνθημα: «Λεφτά υπάρχουν»! Πιό ρεαλιστής ο Κ.Καραμανλής ζητούσε «νωπή εντολή» για να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, ενώ άφηνε να εννοηθεί ότι κάποιοι θα «πλήρωναν» για την έξοδο από την κρίση.

Και ο ΓΑΠ εγνώριζε, από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, το δημοσιονομικό αδιέξοδο, αλλά επέλεξε τον «πελατειακό λαϊκισμό» για να κερδίσει τις εκλογές. Και το πέτυχε με 43,92% και 160 έδρες.

Ετσι παγιδεύτηκε σε μια περιπέτεια με απειρία διακυβέρνησης και με άπειρους υπουργούς σε καίριες θέσεις. Οταν κατάλαβε το δημοσιονομικό αδιέξοδο και βρέθηκε να κυβερνά μια χώρα στο χείλος του γκρεμού, στις 23 Απριλίου 2010 από το Καστελόριζο ανακοίνωσε την προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης που είχαν συγκροτήσει η ΕΕ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ. Αναπάντητο ερώτημα: Γιατί το Καστελόριζο, στα σύνορα με την Τουρκία; Σαν να επρόκειτο για μια μεγάλη εθνική νίκη!

Τα Μνημόνια με τη λιτότητα, την ανεργία και τη φτώχεια ήταν η αρχή της κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ. Ηλθε και η ακατανόητη πρωτοβουλία του ΓΑΠ για το δημοψήφισμα και η παραίτησή του. Από δειλία για να αντιμετωπίσει τα χειρότερα ή υστεροβουλία για να απαλλαγεί από την «καυτή πατάτα»;

Στις διπλές εκλογές του 2012 το ΠΑΣΟΚ θα πληρώσει το τίμημα των Μνημονίων. Στις δεύτερες εκλογές, τουΙουνίου, το ΠΑΣΟΚ με 12,3% θα εκλέξει 33 βουλευτές. Από τις εκλογές του 2009 θα χάσει 31 μονάδες και 127 βουλευτές!

Θα ήταν άδικο να καταλογισθούν όλες οι ευθύνες στον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος διαδέχθηκε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τον ΓΑΠ μετά την παραίτηση του. Ούτε και τη δημοσκοπική συρρίκνωση του κόμματος.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, ο Βενιζέλος ήταν υποχρεωμένος, ηγούμενος ενός κόμματος που έφερε την τρόικα, να συμπράξει στο σχηματισμό κυβέρνησης με τη Ν.Δ.και την ΔΗΜΑΡ. Γνώριζε ότι η συμμετοχή θα είχε συνέπειες στο κόμμα και στον ίδιο, αλλά η μη συμμετοχή θα είχε συνέπειες στη χώρα.
Τι έκανε ο ΓΑΠ; Αφησε στον Βενιζέλο να χρεωθεί τις συνέπειες της δικής του πολιτικής και ταξίδευε στο εξωτερικό «διδάσκοντας», με παχυλές αμοιβές, την «εμπειρία» του από την διαχείριση της κρίσης! Και ταυτόχρονα ενεθάρρυνε τη συγκρότηση «φιλικών» προς αυτόν ομάδων, εντός και εκτός του ΠΑΣΟΚ. Εχει και ο Βενιζέλος σ’ αυτό τις ευθύνες του.

Μετά από δυόμιση χρόνια «εκπαιδευτιικό» τουρισμό στο εξωτερικό, ο ΓΑΠ επανήλθε στην Ελλάδα αποφασισμένος να ιδρύσει το δικό του κόμμα. Πολλοί προσπάθησαν να τον μεταπείσουν με μια λογική πρόταση. Να μετάσχει με το κόμμα του πατέρα στις εκλογές και μετά να συγκληθεί Συνέδριο, ακόμη και με θέμα την ηγεσία.

Είναι γενική η παραδοχή ότι, με δεδομένο ότι κανένα κόμμα θα εξασφαλίσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το ΠΑΣΟΚ ενωμένο θα μπορούσε να αποσπάσει ένα σημαντικό αριθμό βουλευτών και να είναι ο ρυθμιστής των εξελίξεων.

Τώρα, ο ΓΑΠ τεμαχίζει το ΠΑΣΟΚ και ακυρώνει αυτόν τον ρόλο. Και προσβάλλει ως «άκυρη» την πολιτική διαθήκη του πατέρα του, του Ανδρέα Παπαπανδρέου, ο οποίος λίγες ημέρες πριν κλείσει τα μάτια του, σε επιστολή του προς την Κεντρική Επιτροπή και την Κοινοβουλευτική Ομάδα τόνιζε: «Είναι ευθύνη όλων μας η διασφάλιση της ενότητας και της προοπτικής του μεγάλου κινήματος μας».

 O ΓΑΠ, λοιπόν, δεν είναι νέος, άσπιλος και άμωμος. Το κόμμα του μπορεί να είναι καινούργιο, ο ίδιος όχι. Στην ομιλία του στο Μουσείο Μπενάκη, παρουσιάζοντας το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών (ΚΙΔΗΣΟ), ενώ χρησιμοποίησε τη μνήμη για να θυμίσει προοδευτικά πεπραγμένα των διαδοχικών θητειών του ως στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει ούτε μια λέξη για το πώς οδηγήθηκε η χώρα στο ΔΝΤ, ούτε να εξηγήσει γιατί ενώ η κυβέρνηση Καραμανλή είχε την μεγάλη ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, δεν έλαβε εκείνες τις θεσμικές δράσεις, π.χ. εξεταστική επιτροπή, ώστε να διερευνηθούν οι ευθύνες του προκατόχου του. Κι όμως, μια ειλικρινής εξομολόγηση του ίδιου γι αυτά τα ζητήματα θα συνέβαλε, αν όχι στην κάθαρση της τραγωδίας (τραγωδία ζουν και θα ζουν οι ανυπεράσπιτοι πολίτες, όχι ο ίδιος), τουλάχιστον στην παραδοχή εκ μέρους του των λαθών εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή δεινή κατάσταση.
Η βραχεία προεκλογική περίοδος είναι η τελευταία ευκαιρία του ΓΑΠ, να κάνει μια γενναία και ειλικρινή αυτοκριτική (αν βέβαια έχει κατανοήσει τα λάθη του). Είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει σήμερα στη χώρα. Προς το παρόν δείχνει να νοιάζεται να σώσει μόνον τον εαυτό του...