Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Ο πύργος της ευρω-βαβέλ

Πρωτογενές πλεόνασμα και βιωσιμότητα χρέους


Του Νίκου Ιγγλέση




Η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου, αφού διασώθηκε, προσωρινά, από τη δοκιμασία των Ευρωεκλογών με το παραμύθι του πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2013, συνεχίζει με την ίδια τακτική προσβλέποντας στις πολύ πιθανές βουλευτικές εκλογές, λόγω αδυναμίας ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.
Ο αναπλ. Υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας ανακοινώνει κάθε μήνα το νέο σκόρ του πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2014 και τα «γαλαζοπράσινα παπαγαλάκια» της μνημονιακής προπαγάνδας πανηγυρίζουν σε ραδιοφωνικά μικρόφωνα και τηλεοπικά παράθυρα, με στόχο την παραπλάνηση του ελληνικού λαού και την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων για μείωση φόρων και δημιουργία θέσεων εργασίας.
Κανείς όμως, της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένης, δεν εξηγεί στους πολίτες ότι το πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμα και εάν επιτευχθεί, ούτε ανάπτυξη της οικονομίας προκαλεί,  ούτε την ανεργία μειώνει, ούτε τις επενδύσεις ενθαρρύνει, είναι απλώς ένα ακόμη επικοινωνιακό όπλο.
Τι είναι, αλήθεια, το πρωτογενές πλεόνασμα, που εδώ και ένα χρόνο έχει γίνει η σημαία του ευρύτερου κόμματος του μνημονίου; Κατ’ αρχήν να πούμε ότι στο Ευρωπαϊκό Λογιστικό Σύστημα δεν υπάρχει ορισμός για το πρωτογενές δημοσιονομικό αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα). Η στατιστική υπηρεσία της Ε.Ε., η Eurostat, δεν  επικυρώνει πρωτογενή πλεονάσματα ή ελλείμματα γιατί αυτό δεν έχει καμιά ουσιαστική αξία. Γι’ αυτό και στην ανακοίνωση της Eurostat (Aπρίλιος 2014) για το έλλειμμα του 2013 δε γίνεται καμιά αναφορά για πρωτογενές πλεόνασμα αλλά για δημοσιονομικό έλλειμμα που έφτασε τα 23,1 δις ή το 12,7% του ΑΕΠ έναντι 17,1 δις.  ή 8,9 %  του ΑΕΠ  το 2012. Δηλαδή, το έλλειμμα μέσα σ’ ένα χρόνο αυξήθηκε κατά 35% σε δις. και κατά 43% ως ποσοστό του ΑΕΠ (ενώ το ίδιο το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 3,9% το 2013). Στη συνέχεια, με απίστευτες αλχημίες, το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα εμφανίστηκε ως πρωτογενές πλεόνασμα (βλέπε αναλυτικά το άρθρο του γράφοντος «Πρωτογενής απάτη και πλεόνασμα προπαγάνδας»  που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 15.5.14  και είναι αναρτημένο στην ιστοσελίδα http:/greekattack.wordpress.com).
Ακόμα όμως κι’ άν, το 2014, η μνημονιακή συγκυβέρνηση πετύχει κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα χάρη στη ληστρική φορολογία και την περικοπή μισθών,  συντάξεων και κοινωνικών παροχών αυτό δε θα έχει καμιά ευεργετική επίπτωση, αντίθετα θα επιδεινώσει την πραγματική οικονομία, λόγω περιορισμού ακόμη περισσότερο της ρευστότητας.
Το πρωτογενές αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα)   προκύπτει αν από το δημοσιονομικό έλλειμμα αφαιρεθούν οι τόκοι που πληρώνονται για την εξυπηρέτηση του Δημόσιου Χρέους. Το ερώτημα που γεννάται είναι: αν υποθέσουμε ότι έχουμε κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα, από πού θα βρεθούν τα υπόλοιπα χρήματα, δηλαδή αυτά που απαιτούνται για την πληρωμή των τόκων και για την πληρωμή των χρεολυσίων του Δημόσιου Χρέους; Για να βρεθούν αυτά τα  χρήματα απαιτείται, όχι πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά μεγάλο δημοσιονομικό πλεόνασμα.
Οι επικυρίαρχοι δανειστές μαζί με τους εγχώριους μνημονιακούς ολετήρες προτείνουν τη δική τους απλή λύση: νέο εξωτερικό δανεισμό είτε από την Ε.Ε., μέσω του μηχανισμού  ESM, είτε από τις αγορές, όπως έχει αρχίσει ήδη να γίνεται.
Η λύση αυτή όμως, δηλαδή η πληρωμή παλαιού χρέους με νέο χρέος, μπορεί να είναι πολύ επικερδής για τους κάθε είδους δανειστές, αλλά καταστροφική για τη χώρα  και το λαό της. Ο Μένανδρος είχε πεί: «Τα δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιεί...». Η συγκυβέρνηση και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός μιλούν για βιωσιμότητα του χρέους, θέλουν δηλαδή να «διαπραγματευτούν» ώστε να συμφωνηθούν όσες ρυθμίσεις απαιτούνται για να δύναται κάθε χρόνο η Ελλάδα να πληρώνει τους τόκους και τα χρεολύσια ενός δυσθεώρητου χρέους που δε μπορεί ποτέ να αποπληρωθεί. Βιωσιμότητα του χρέους σημαίνει βιωσιμότητα της δουλείας του λαού και βιωσιμότητα της ελληνικής αποικίας, για να μην καταρρεύσουν  και να μπορούν να πληρώνουν εσαεί.
            Το ελληνικό δράμα
Η δραματική κατάσταση που βιώνει η χώρα είναι συνάρτηση δύο παραγόντων. Ο πρώτος παράγοντας είναι το πολύ υψηλό Δημόσιο Χρεος, 323 δις. € ή 175,1% του ΑΕΠ. Το 2009 πριν δηλαδή η χώρα υπαχθεί στα Μνημόνια το χρέος  έφτανε στο 127,1% του ΑΕΠ. Όταν το χρέος υπερβαίνει το 80 % του ΑΕΠ, σύμφωνα με έγκυρους οικονομολόγους, θεωρείται μη βιώσιμο.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι η χώρα δε διαθέτει εθνικό νόμισμα με το οποίο θα μπορούσε να αποπληρώνει το χρέος της. Ο πύργος της «ευρω-βαβέλ» οικοδομείται από τα κράτη-μέλη που δανείζονται, με την εκδοση ομολόγων, σε ευρώ ενώ δεν έχουν καμιά δυνατότητα διαχείρησης του νομίσματος,  στο οποίο συνάπτουν τα δάνειά τους και την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) που καθορίζει τη νομισματική πολιτική και είναι η μόνη που έχει το δικαίωμα να τυπώνει τα χαρτονομίσματα του ευρώ. Η Ε.Κ.Τ. ορίζει την ποσότητα του χρήματος, τα επιτόκια και άρα την συναλλαγματική ισοτιμία, αλλά δεν αποπληρώνει τα κρατικά ομόλογα σε ευρώ. Έτσι, ενώ το ευρώ είναι ένα κοινό νόμισμα, τα ομόλογα του ευρώ είναι εθνικά και η πληρωμή τους βαρύνει τα κράτη-μέλη... Πρόκειται για ένα ζουρλομανδύα που καλύπτει την Ευρωζώνη.
Δε μπορεί να υπάρχει ένα νόμισμα χωρίς τελικό πιστωτή, χωρίς δηλαδή εγγυητή όχι μόνο του χαρτονομίσματος που κυκλοφορεί αλλά και των κρατικών δανείων που έχουν συναφθεί σ’ αυτό το νόμισμα. Είτε δηλαδή τα κράτη-μέλη που συνάπουν δάνεια, με ομόλογα, θα πρέπει να μπορούν να τυπώνουν ευρώ, είτε η Ε.Κ.Τ. θα πρέπει να εγγυάται την αποπληρωμή των  κρατικών ομολόγων που έχουν εκδοθεί στο κοινό νόμισμα.
Χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και άλλες έχουν υψηλό Δημόσιο Χρέος αλλά έχουν το δικό τους νόμισμα και κυρίαρχα αποφασίζουν γιά την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί.. Καμιά νομισματική ζώνη δεν αμφισβητείται - αποσταθεροποιείται λόγω υψηλού Δημόσιου Χρέους που έχει εκδοθεί στο εθνικό νόμισμά της.
Το κρατικό χρέος που από τις αγορές θεωρείται ασφαλές είναι αυτό των απόλυτα κυρίαρχων κρατών, δηλαδή των κρατών εκείνων που μπορούν να εκδίδουν ελεύθερα το δικό τους νόμισμα, έχουν απόλυτη φορολογική εξουσία, δηλαδή μπορούν ν’ αυξάνουν  ή να μειώνουν τους φόρους στην επικράτειά τους και εφόσον κριθεί απαραίτητο μπορούν να τυπώσουν περισσότερο χρήμα.
Τίποτα από τα ανωτέρω δεν ισχύουν για την υπερχρεωμένη πατρίδα μας.
            Τάλαινα Ελλάς


http://greekattack.wordpress.com

Μια νέα εκδοχή για τον "ένοικο" του τάφου της Αμφίπολης.





Την άποψη ότι ο Τύμβος Καστά στην Αμφίπολη, είναι μακεδονικός τάφος, και οικοδομήθηκε περί το 325 π.Χ. κατά παραγγελία του Αλεξάνδρου για τον Ηφαιστίωνα, διατύπωσε ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου, Θεόδωρος Μαυρογιάννης.
Σημείωσε ότι η διαφορετικότητα ιστορίας και αρχαιολογίας καθιστά δύσκολη την απάντηση στα κρίσιμα ερωτήματα που τίθενται για τον Τύμβο.
Ο κ. Μαυρογιάννης έδωσε διάλεξη ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου στην Πανεπιστημιούπολη, με θέμα «Ο τύμβος της Αμφιπόλεως: έλεγχος των γεγονότων και των πηγών της περιόδου 324-294 π.Χ.». H διάλεξη είχε ως στόχο να φωτίσει πτυχές των ανασκαφών, πάντα με τον δέοντα σεβασμό στις ανασκαφικές εργασίες από την αρχαιολόγο της 28ης Εφορείας Αρχαιοτήτων, Κατερίνα Περιστέρη και την ομάδα της.
Η παρουσίαση επικεντρώθηκε κατ' αρχήν στα γεγονότα των ετών 325-320 π.Χ., με αφετηρία την αίσια επάνοδο από την Ινδία του στόλου του Αλεξάνδρου υπό τον «Αμφιπολίτη» Νέαρχο στις εκβολές του ποταμού Τίγρη (αρχές του 324 π.Χ.) και την απόφαση της Ώπιδος για την αποστρατεία. Συνεχίστηκε με τον αιφνίδιο θάνατο του «φιλαλέξανδρου» Ηφαιστίωνα τον Οκτώβριο του 324 π.Χ. στα Εκβάτανα και κορυφώθηκε με τον θάνατο του ιδίου του Αλεξάνδρου στις 13 Ιουνίου 323 π.Χ. στη Βαβυλώνα και με τα της ταφής του στην Αίγυπτο, αρχικά στη Μέμφιδα και κατόπιν στην Αλεξάνδρεια, οριστικά στο μαυσωλείο των ανακτόρων που ονομάστηκε Σήμα.
Στο δεύτερο μέρος της διάλεξης εξετάστηκαν τρία δραματικά επεισόδια με κίνητρο τη διαδοχή της βασιλείας του Αλεξάνδρου: Η δολοφονία του Φιλίππου Γ΄ Αρριδαίου και της συζύγου του Ευρυδίκης με διαταγή της Ολυμπιάδος το 317 π.Χ., η δολοφονία της Ολυμπιάδος από τον Κάσσανδρο το 316 π.Χ. και τέλος η δολοφονία της Ρωξάνης, χήρας του Αλεξάνδρου, και του ηλικίας 12-13 ετών παιδιού τους «βασιλέως» Αλεξάνδρου Δ΄, με απόφαση επίσης του Κασσάνδρου.
Το τελευταίο αυτό έγκλημα, είπε ο καθηγητής Μαυρογιάννης, φέρεται να έλαβε χώρα στην ακρόπολη της Αμφιπόλεως το 310/309 π.Χ., όπου μητέρα και γιος είχαν τεθεί υπό αυστηρό περιορισμό από το 316 π.Χ. Και οι δύο χρονολογικοί πυρήνες του ιστορικού προβλήματος (325-320 π.Χ., 320-315 π.Χ., μέχρι τη διακήρυξη της Τύρου από τον Αντίγονο Μονόφθαλμο) είχαν σκοπό να υποβοηθήσουν μια λογική απάντηση στα κρίσιμα ερωτήματα που προκύπτουν. Τέλος, εξετάστηκε ο θάνατος (301 π.Χ) του Αντιγόνου Μονοφθάλμου, ο οποίος ανακηρύχτηκε βασιλεύς μαζί με τον γιο του, Δημήτριο Πολιορκητή, το 306 π.Χ., μετά από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας στην Κύπρο.
Την εκδήλωση χαιρέτισε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου, καθηγητής Κωνσταντίνος Χριστοφίδης, ο οποίος καλωσόρισε τους συμμετέχοντες στην πρώτη διάλεξη για τη νέα ακαδημαϊκή χρονιά, εστιάζοντας στη σημασία που δίνει το Πανεπιστήμιο Κύπρου στις πολιτιστικές δραστηριότητες και τις αρχαιολογικές ανασκαφές.
Ποιος ήταν ο Ηφαιστίων
Ο Ηφαιστίων (356 π.χ.-325 π.χ.) ήταν γιος του Αμύντορα, παιδικός φίλος, αξιωματικός και συνοδοιπόρος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην εκστρατεία του στην Ασία.
Γεννήθηκε στην Πέλλα και ήταν ένας από τους Μακεδόνες βασιλικούς παίδες που συμμετείχαν μαζί με τον Αλέξανδρο στις διαλέξεις του Αριστοτέλη στη Μίεζα, ίσως το 343. Συμμετείχε ως αξιωματικός στην εκστρατεία του Αλέξανδρου στην Ασία.
Αρχικά τον βρίσκουμε στην Τροία να στεφανώνει τον τάφο του Πατρόκλου, ενώ αντίστοιχα ο Αλέξανδρος στεφάνωσε τον τάφο του Αχιλλέα, φανερώνοντας την ισόβια φιλία ανάμεσα στους δύο άνδρες. Χαρακτηριστικά, ο Αλέξανδρος συνήθιζε να αναφέρεται στον Κρατερό ως Φιλοβασιλέα, ενώ στον Ηφαιστίωνα ως Φιλαλέξανδρο. Στα πρώτα χρόνια της εκστρατείας στην Ασία, βρίσκουμε ελάχιστες αναφορές στον Ηφαιστίωνα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Το 332 π.χ. τον βρίσκουμε να ηγείται του στόλου που συνόδευε τον στρατό του Αλέξανδρου στη Φοινίκη. Το 331 π.χ., ήταν αυτός που δέχτηκε ένα νεαρό από τη Σάμο, τον Αριστίωνα, σταλμένο από τον Δημοσθένη για να μεσολαβήσει στον Αλέξανδρο για ένα πιθανό συμβιβασμό.
Κατά τη διάρκεια της μάχης στα Γαυγάμηλα, ο Ηφαιστίων τραυματίστηκε ενώ πολεμούσε ως επικεφαλής των σωματοφυλάκων. Πήρε ενεργό μέρος στην ανάκριση του Φιλώτα και μάλιστα προέτρεψε τους υπόλοιπους Μακεδόνες να τον βασανίσουν ώστε να ομολογήσει τους συνενόχους του. Ως ανταμοιβή, του δόθηκε η ηγεσία των Εταίρων, την οποία μοιράστηκε με τον Κλείτο τον μαύρο, γιο του Δροπίδη. Στη συνέχεια ο Ηφαιστίων πήρε ενεργό μέρος στις εκστρατείες στη Βακρία, στη Σογδιανή και αργότερα στην Ινδία επικεφαλής της εμπροσθοφυλακής μαζί με τον Περδίκκα. Μάλιστα, μετά από 30 ημέρες πολιορκίας κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη Ομφιδα (Τάξιλα).
Στη μάχη του Υδάσπη εναντίον του Πώρου, ο Ηφαιστίων διοικούσε το ιππικό στην αριστερή πτέρυγα της στρατιάς του Αλέξανδρου. Στην συνέχεια μαζί με τον Περδίκκα ίδρυσαν την πόλη Οροβάτιδα στον δρόμο προς τον Ινδό Ποταμό.
Αργότερα, στα Σούσα πήρε μέρος στον ομαδικό γάμο με γυναίκες από την Περσία και μάλιστα ο ίδιος νυμφεύθηκε τη Δρυπετίδα, αδερφή της γυναίκας του Αλέξανδρου, Στατείρας. Από τα Σούσα στάλθηκε με το κυρίως τμήμα του πεζικού στον Περσικό Κόλπο και έφτασαν μαζί στα Εκβάτανα το 325 π.χ..Κατά τη διάρκεια αγώνων και εκτεταμένης οινοποσίας, ο Ηφαιστίωνας αρρώστησε από πυρετό, με συνέπεια ύστερα από εφτά ημέρες να πεθάνει σε ηλικία 31 ετών.