Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Μίκης: Γιατί περίμεναν να σκοτωθεί ένα παλικάρι;


mikisΗχηρή παρέμβαση για το θέμα
της αντιμετώπισηςτης Χρυσής Αυγής έκανε το βράδυ του Σαββάτου ο Μίκης
Θεοδωράκης.
Παίρνοντας το λόγο κατά τη διάρκεια συναυλίας για τον απόδημο Ελληνισμό στο
 Ηρώδειο, ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης δήλωσε ότι αισθάνεται ντροπή που είναι
 Έλληνας, γιατί όπως τόνισε «οι αρχές περίμεναν να σκοτωθεί ένα παλικάρι για
να δράσουν».
Και αναρωτήθηκε: Ξαφνικά βρέθηκε αυτή η οργάνωση να είναι εγκληματική; Δεν
ήξεραν όλοι αυτοί, και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, ότι στενάζει η κοινωνία
από κάτω; Ένας γιατρός στη Νίκαια έκανε λόγο για 1.000 μαχαιρώματα. Ενας
Πακιστανός μίλησε για 800 μαχαιρώματα. Πώς δέχονταν να κάθονται στη Βουλή,
σε αυτό το ναό της Δημοκρατίας με αυτά τα καθάρματα;
Και μετά τη σύντομή παρέμβασή του ο Μίκης Θεοδωράκης, υπενθυμίζοντας ότι
 έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική δράση, με αρκετή δόση
αυτοσαρκασμού, είπε χαριτολογώντας:
«Επιστρέφω στον “τάφο” μου»!

Όχι άλλη τροφή στο ναζιστικό μόρφωμα.




Του Χάρη Τσιόκα


Οι ραγδαίες εξελίξεις με το ναζιστικό μόρφωμα  και τα στοιχεία που συνηγορούν για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης που βάλει ευθέως σε βάρος των συνανθρώπων και του πλαισίου συνύπαρξης, επιβεβαιώνουν ότι οι πράξεις και οι ενέργειες αυτές πρέπει να αντιμετωπισθούν από το δημοκρατικό πολίτευμα συντεταγμένα, με διαφάνεια  και αποφασιστικότητα.
  Το έγκλημα είναι έγκλημα, και ως τέτοιο δεν χωρά εκπτώσεις στην απόδοση ευθύνης. Γι αυτό το θέμα λοιπόν κάθε πολίτης, αλλά και κάθε φορέας, έχει ευθύνη και υποχρέωση να το απαιτεί από τη συντεταγμένη πολιτεία.
  Το γεγονότα όμως, όπως εξελίσσονται αυτές τις μέρες, εκτός από την ποινική διάσταση των πράξεων της εγκληματικής οργάνωσης -που καταδικάζεται απ όλους- φέρνουν στο προσκήνιο και την πολιτική διάσταση.
  Θυμίζω ότι οι  ναζιστικές και φασιστικές ιδέες και απόψεις, χρησιμοποιούσαν τη δημοκρατία για να διαχυθούν στη κοινωνία και πριν την κρίση, αλλά δεν έβρισκαν έδαφος εκκόλαψης!
  Η κοινωνία, δηλαδή οι πολίτες, έθεταν στο περιθώριο τις επιδιώξεις τους, γιατί η δημοκρατία με τις εναλλακτικές πολιτικές έδινε τη δυνατότητα στον πολίτη να επιλέγει με ποιές πολιτικές θέλει να γίνει η διαχείριση των αναγκών και προσδοκιών του!
   Η κρίση όμως, μεταξύ των άλλων, νόθευσε την δυνατότητα των καθαρών διλημμάτων, για το τι δηλαδή συγκρούεται στη πορεία εξόδου και ποιές πολιτικές δυνάμεις προτείνουν λύσεις, με ποιους και για ποιους.

  Αυτό γέννησε αβεβαιότητα, ανασφάλεια, φόβο  και ακραίες θυμικές αντιδράσεις!
  Έπαψε να είναι καθαρό πώς οριοθετείται το προοδευτικό σχέδιο και με ποιές κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις επιδιώκεται.
  Οι εκφραστές της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη «αποχαιρέτησαν» την ταυτότητα των σοσιαλιστών να εκφράζονται ως κίνημα αλλαγών για τους πολλούς, και ακολούθησαν τις σειρήνες του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, για το ποιός δηλαδή θα διαχειριστεί καλλίτερα τις κερδοσκοπικές, χρηματιστηριακές και δημοσιονομικές επιδιώξεις ανακατανομής του πλούτου υπέρ των ολίγων. Και της επιβολής ενός μοντέλου τριτοκοσμικής αχαλίνωτης αγοράς, η κατάληξη του οποίου θα είναι όπως διαβάζουμε και η χωρίς νομικό πλαίσιο  ομαδικές απολύσεις.
   Αυτή είναι η πολιτική διάσταση της κρίσης  που γεννά απελπισία και ακραίες μισάνθρωπες επιλογές.
 Αν πολιτικά -πέρα από το ποινικό- θέλουμε τα ναζιστικά, φασιστικά μορφώματα να περιοριστούν στα φυσικά τους μικρά μεγέθη, η δημοκρατία και ιδιαίτερα η προοδευτική αριστερή παράταξη, πρέπει να αποκαταστήσει τον λόγο ύπαρξής  της, και να δώσει ελπίδα άλλων αλλαγών στην κοινωνική ανάγκη!
 Ο προοδευτικός χώρος , με σύμμαχο την κοινωνία πρέπει να πει τα μεγάλα όχι:
-στη θεωρία των άκρων
 -στη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης
--στην εκποίηση άνευ όρων των εργαλείων ανάπτυξης
--στην  διάλυση του κοινωνικού κράτους και την εμπορευματοποίηση των αγαθών
--στην ιδιωτικοποίηση του κράτους, την διάλυση της αποκέντρωσης και  την επιλεκτική παροχή υπηρεσιών
--στην μετάλλαξη της δημοκρατίας σε επικοινωνιακή
--στο διαζύγιο της Ελλάδας με το ευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο κτλ

Η πολιτική διάσταση της καταδίκης της Χρυσής αυγής δεν είναι οι τυφλές λοιπόν εκλογές  προκειμένου να συνεχιστούν οι ατελέσφορες κοινωνικά όψεις των πολιτικών εξόδου από την κρίση, 
αλλά η καθαρή διατύπωση πως η δημοκρατία παρέχει στον πολίτη τη δυνατότητα να επιλέξει και άλλο δρόμο δίκαιης διαχείρισης της κρίσης,προοδευτικό,που δεν θα χρειάζεται τη διαμεσολάβηση εγκαθέτων για την προστασία του αδύναμου,ούτε η πρόσβαση στα δημόσια αγαθά να καθορίζεται μόνο με βάση το βαλάντιο των ισχυρών.
 Η δημοκρατία έχει ανάγκη  από αντιπαρατιθέμενες εναλλακτικές προτάσεις  και οι εκλογές από καθαρά διλήμματα ελπίδας και όχι φόβου!

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Τί σηματοδοτεί για την Ελλάδα η επόμενη μέρα των γερμανικών εκλογών.

Του Γιώργου Χατζημαρκάκη
 
 
 Οι Γερμανικές εκλογές ολοκληρώθηκαν με μια μεγάλη νίκη της κας Μέρκελ. Η νέα Γερμανική κυβέρνηση θα προκύψει περίπου σ’ ένα μήνα μετά τις διαβουλεύσεις που θα ξεκινήσουν.

Το αποτέλεσμα των εκλογών με απασχολούσε σε σχέση με το τι μπορεί να συμβεί για την Ελλάδα την επόμενη μέρα. Όταν ξεκίνησε η ψηφοφορία είχα τέσσερις επιθυμίες, οι οποίες ομολογώ ότι πραγματοποιήθηκαν:

Η πρώτη ήταν να μην έχει αυτοδυναμία η κα Μέρκελ διότι αυτή η εξέλιξη θα ήταν προβληματική για την Ελλάδα. Αυτοδυναμία θα σήμαινε πως θα κυριαρχούσε μόνο η σκληρή γραμμή για πολιτική λιτότητας.

Η δεύτερη ήταν να μην είναι το κόμμα των Φιλελευθέρων ξανά στη Γερμανική κυβέρνηση. Μπορεί να ανήκα στο κόμμα αυτό, αλλά είναι γνωστές οι συγκρούσεις που είχα τόσο με τον πρώην Πρόεδρο κ. Βεστερβέλε όσο και με τον τωρινό κ. Ρέσλερ, γιατί το κόμμα άφησε πίσω του τις παλιές αρχές και την αλληλεγγύη για τις μικρές χώρες και υιοθέτησε μια πολύ σκληρή γραμμή που έπληξε την Ελλάδα.

Η τρίτη επιθυμία μου ήταν να μην ενταχθεί στη Γερμανική βουλή το κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία», ένα νέο κόμμα κατά της Ευρώπης και κυρίως κατά της Ελλάδας και των χωρών του Νότου. Κι αυτό γιατί η παρουσία του θα οδηγούσε σε πιο σκληρές και ακραίες θέσεις.

Η τέταρτη ήταν να αναγκαστεί – από το αποτέλεσμα - η Καγκελάριος να συνεργαστεί με τους Σοσιαλδημοκράτες διότι έχουν δείξει – τουλάχιστον με βάση το πρόγραμμά τους – ότι αντιμετωπίζουν με ευθύνη την Ευρώπη και μιλούν για σταμάτημα της λιτότητας, κοινωνική πολιτική και σχέδιο Μάρσαλ. 
Με δεδομένη την πραγματικότητα που υπάρχει, είναι η μόνη προοπτική να πιεστεί η Καγκελάριος από το εσωτερικό της κυβέρνησής της και της Γερμανίας για να αλλάξει πολιτική. Ήδη οι σοσιαλδημοκράτες είπαν πως δεν ενδιαφέρονται για ποια υπουργεία θα πάρουν αλλά να υπάρξει συμφωνία σε διαφορετικές πολιτικές.

Ξέρω ότι οι περισσότεροι στην Ελλάδα πιστεύουν πως δεν θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό από την πλευρά της Γερμανίας. Με δεδομένη όμως την πίεση στο εσωτερικό της Γερμανίας και την πίεση από τη διεθνή κοινότητα για αλλαγή πολιτικής, υπάρχει μία ελπίδα, πως μπορεί να γίνουν βήματα μπροστά. 
Απομένει να συμβάλλουμε όσο μπορούμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση κι από και πέρα η ζωή θα δείξει τι ακριβώς θα συμβεί. Η μάχη όμως πρέπει να δοθεί σε κάθε επίπεδο κι από την πλευρά μου θα συνεχίσω να τη δίνω στην Ευρώπη.

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Η Δημοσίευσις είναι ψυχή της Δικαιοσύνης (Ι. Μάγιερ)

 
 Του Παναγιώτη Μήλα




Όχι πια άλλες φωτογραφίες θυμάτων του φασισμού…
Η δημοσίευση, χθες Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2013, στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» της φωτογραφίας του 34χρονου Παύλου Φύσσα, λίγο πριν ξεψυχήσει μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχθηκε στην Αμφιάλη μετά τα μεσάνυχτα της Τρίτης, το ξημέρωμα της Τετάρτης 18 Σεπτεμβρίου 2013, προκάλεσε σάλο στις εφημερίδες, στον ηλεκτρονικό Τύπο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι περισσότεροι – και δικαίως- καταδικάζουν τη δημοσίευση. Είναι απαράδεκτο να διαταράσσουν την κοινωνική γαλήνη κάποιοι ευφάνταστοι δημοσιογράφοι. Αρκεί να σας θυμίσω πως ακριβώς το ίδιο έγινε το 1936.
Τότε και συγκεκριμένα στις 5 Μαϊου δημοσιεύθηκε η φωτογραφία με τη σπαρακτική φιγούρα της μάνας πάνω από το νεκρό κορμί του γιου της κατά την εξέγερση των εργατών στη Θεσσαλονίκη. Το καθεστώς Μεταξά αιματοκύλισε την απεργία. Χωροφυλακή και στρατός χτύπησαν, τραυμάτισαν και σκότωσαν εκατοντάδες Ελλήνων εργαζομένων, ανάμεσά τους και τον Τάσο Τούση, έναν σοφέρ, που η μισότυφλη μάνα του βρήκε νεκρό από τους χωροφύλακες που του την είχαν στήσει έξω από ένα καφενείο.
Τα τραγικά γεγονότα παρουσίασε πριν ένα χρόνο (Σάββατο, 17 Νοεμβρίου 2012), από τον 102fm και τον 9.58 του Ραδιοφωνικού Σταθμού Μακεδονίας της ΕΡΤ3, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Σπύρος Κουζινόπουλος. Ανασύροντας από το αρχείο του μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις που είχαν ηχογραφηθεί πριν 30 και 40 χρόνια, ο Σπύρος Κουζινόπουλος σε ωριαία ραδιοφωνική εκπομπή παρουσίασε την Μαρίκα Μπόχαλη – Τούση, αδελφή του δολοφονημένου απεργού, η οποία περίεγραψε τη συγκλονιστική σκηνή όταν η μάνα του παλληκαριού είδε το γιό της νεκρό πάνω σε μία πόρτα. Ενώ ο άλλοτε Γραμματέας των Οικοδόμων Θεσσαλονίκης, Κωστίκας Παπαβασιλείου αφηγήθηκε το πώς ξήλωσε την πόρτα από μία νεοαναγειρόμενη οικοδομή για να ξαπλώσει πάνω το νεκρό. Ο Κουζινόπουλος μετέδωσε επίσης συνέντευξη με τον Γιάννη Ρίτσο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η απαράδεκτη αυτή δημοσίευση της φωτογραφίας, ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει το “Μέρα μαγιού μου μίσεψες…” που μελοποίησε αργότερα (το 1960) ο Μίκης Θεοδωράκης http://www.youtube.com/watch?v=_BvC9hJXyZw
Αυτά συμβαίνουν όταν κάποιοι προβάλλουν το δολοφονικό έργο των φασιστών και των παρακρατικών. Εμπνέουν κάποιους καλλιτέχνες εμψυχώνουν τον λαό.
Διαβάστε παρακάτω το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου:
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω.
Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης.
Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια.
Και μου `λεγες πως όλ’ αυτά
τα ωραία θα `ν’ δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας.
Το τραγούδι αυτό ήταν και είναι ένας ύμνος για τους αγώνες του λαού και δεν θα είχε γραφτεί ποτέ αν δεν είχε δημοσιευθεί η φωτογραφία.
Τα ίδια και χειρότερα έγιναν και πάλι Μάιο και πάλι στη Θεσσαλονίκη. Αυτή τη φορά το 1963. Στις 22 του μήνα ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης δέχθηκε άνανδρη επίθεση στην συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ερμού από παρακρατικούς και πέντε μέρες μετά πέθανε στο ΑΧΕΠΑ.
Το Σάββατο 25 Μαϊου 1963 η εφημερίδα «Μακεδονία» δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα της τον Λαμπράκη μέσα (!!!) στο θάλαμο του νοσοκομείου. Η λεζάντα της φωτογραφίας έγραφε: «Ο βουλευτής Λαμπράκης, επί της κλίνης, επί της οποίας διέρχεται τας τελευταίας στιγμάς του χαροπαλαίων, εντός του υπ’ αριθ. 158 δωματίου του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Παρά το προσκέφαλον, η συσκευή δια της οποίας χορηγείται ανελλιπώς μέσω τραχειοτομής, το οξυγόνον εις τους πνεύμονας του τραγικού θύματος.
Σοκαριστική η φωτογραφία. Όλοι ξέρουν ποια είναι τα αποτελέσματα αυτής της αντιδεοντολογικής δημοσίευσης. Γιγαντώθηκε το λαϊκό κίνημα όταν όλοι είδαν με τα μάτια τους το έργο του σκοτεινού παρακράτους. Σήκωσαν ασπίδα προστασίας στους δημοκρατικούς θεσμούς. Μέχρι που τελικά έπεσες και η κυβέρνηση. Ναι! Και από αυτή τη φωτογραφία και από τα κείμενα κάποιων τολμηρών δημοσιογράφων (Γιάννης Βουλτεψης, Γιώργος Μπέρτσος, Γιώργος Ρωμαίος) που αποκάλυψαν το έγκλημα.
Κάτι αντίστοιχο έγινε το 1978 στην Ιταλία. Για 54 μέρες όλος ο κόσμος μιλούσε για την απαγωγή του Ιταλού πολιτικού και δύο φορές πρωθυπουργού Άλντο Μόρο από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μετά από την άρνηση της ιταλικής κυβέρνησης να ικανοποιήσει τα αιτήματα των απαγωγέων το πτώμα του άτυχου πολιτικού βρίσκεται σε παρκαρισμένο αυτοκίνητο στη Ρώμη στις 9 Μαϊου.
Η φωτογραφία του νεκρού πολιτικού δημοσιεύθηκε μια ημέρα μετά, στις 10 Μαϊου του 1978.
Παρόμοιες φωτογραφίες έχουν δημοσιεύσει όλα τα έντυπα σε όλον τον κόσμο σε παρόμοιες περιπτώσεις (Τζον Κέννεντι, Ρόμπερτ Κέννεντι, Ούλαφ Πάλμε, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ). Αν οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ έκαναν το αντίθετο θα ήταν σαν να αποσιωπούσαν το δολοφονικό έργο των φασιστοειδών.
Η φωτογραφία που δημοσιεύθηκε χθες υπηρετεί απόλυτα τη σωστή ενημέρωση. Αυτή η φωτογραφία είναι Είδηση με το «Ε» κεφαλαίο. Βέβαια υπάρχει μόνο ένα αρνητικό σημείο. Η φωτογραφία δημοσιεύθηκε από μία εφημερίδα που ενοχλεί κάποιους. Αν την είχε πρωτοσέλιδη κάποια άλλη εφημερίδα, τότε όλα θα ήταν μέλι γάλα. Όμως τώρα πήραν τη δόξα άλλοι…
Με την ευκαιρία ας γυρίσουμε πάλι πίσω, στο 1937 τότε που, κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, έγινε ο βομβαρδισμός της βασκικής πόλης Γκερνίκα από δυνάμεις ιταλικές, γερμανικές και τις δυνάμεις του Φράνκο. Στο άκουσμα της είδησης του βομβαρδισμού της επαρχίας αυτής της Χώρας των Βάσκων ο διάσημος ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο δημιούργησε το συγκλονιστικό έργο Guernica. Το έργο αυτό μιλούσε για τη δημοκρατία και παρουσίαζε το δολοφονικό πρόσωπο των φασιστών. Ο πίνακας εκπροσώπησε τη χώρα την ίδια χρονιά στη διεθνή έκθεση του Παρισιού. Έκτοτε ταξίδευε σε Λονδίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη, Βραζιλία, Σικάγο και Φιλαδέλφεια που ήταν μερικοί μόνο από τους σταθμούς, καθώς ο Πικάσο δεν επιθυμούσε την επιστροφή του έργου στην Ισπανία όσο στην εξουσία βρισκόταν ο δικτάτορας Φράνκο. Επανήλθε στο προσκήνιο το 1973, όταν ένας διαδηλωτής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ έγραψε με σπρέι πάνω στον πίνακα «Kill Lies All» .
Tελικώς επέστρεψε στην Ισπανία το 1981, μετά το θάνατο του Φράνκο και τοποθετήθηκε στο Μουσείο Πράδο για να μεταφερθεί οριστικά στο Εθνικό Μουσείο Βασίλισσα Σοφία το 1992.

Οχι στα «τείχη μερικής κοινωνικής ανοχής» της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής.

Του Χαρη Τσιοκα

Αναμφισβήτητα κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να ξεπεράσει  το έγκλημα μιας δολοφονίας που είχε πολιτικά κίνητρα και που εκδηλώθηκε και ολοκληρώθηκε με την ομπρέλα ενός πολιτικού μορφώματος που χρησιμοποίησε τη δημοκρατία για να την πλήξει θανάσιμα !
  Το γεγονός αυτό με τη σειρά του έφερε στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης  θέματα, τα οποία εκ των πραγμάτων έπρεπε να είχαν αντιμετωπισθεί , αφού σχετίζονται τόσο με τους κανόνες οργάνωσης της κοινωνίας όσο και με τα αίτια που παράγουν παραβατικότητες.
  Ο φασισμός και ως ιδεολογία και ως τρόπος ζωής, έχει μέσα του το στοιχείο του διχασμού ,της μισαλλοδοξίας και της απανθρωπιάς! Εκ των πραγμάτων δεν σέβεται το διαφορετικό δεν αντέχει τη δημοκρατία παρ ότι τη χρησιμοποιεί!
   Η δημοκρατία από την πλευρά της έχει κανόνες, σέβεται την αντιπαράθεση, δεν διώκει ιδέες, κατοχυρώνει και τον έλεγχο και την αποτελεσματικότητα και τιμωρεί την παραβατικότητα!
  Γι αυτά τα θέματα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα -χωρίς αποκλεισμούς και προαπαιτούμενα- και οι  θεσμοί δημοκρατικής εξουσίας  σε συμπαράταξη με την κοινωνία, έχουν  την υποχρέωση και την ευθύνη και να κρίνουν το έγκλημα  και να αποδώσουν δικαιοσύνη, ασφάλεια και καθαρό πλαίσιο λειτουργίας της κοινωνίας .
Αυτή είναι η μια και η πλέον καθοριστική όψη του σοβαρότατου προβλήματος.  Υπάρχει όμως και μια δεύτερη πτυχή που δεν πρέπει να συγχέεται με την πρώτη, και αυτή αφορά  τα αίτια που βρίσκουν τεχνικά «τείχη μερικής κοινωνικής ανοχής» γι  αυτή την εγκληματική ιδεολογία, τους τρόπους οργάνωσης  και απάνθρωπης συμπεριφοράς!
Γιατί κακά τα ψέματα ο φασισμός δεν είναι μια «ιδεολογία που έρχεται από το μέλλον», έχει ρίζες στο διχαστικό παρελθόν και βρίσκει έδαφος κοινωνικής ενθυλάκωσης  όταν η δημοκρατία παρουσιάζει κενά, ελλείψεις στις θεσμικές λειτουργίες  και πολιτικές-κοινωνικές υποχρεώσεις!
  Η «εξαθλίωση των δημοκρατικών λειτουργιών δημιουργεί τη φασιστική μόλυνση" τονίζει  ένας γνωστός  ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ και φιλόσοφος
  Μ΄ αυτή τη έννοια είναι ανάγκη να υπάρξει διαχωρισμός ανάμεσα στην εγκληματική πράξη, εγκληματική  οργάνωση με ομόθυμη πολιτικοκοινωνική  καταδίκη  και στην αναγκαία δημοκρατική πολιτική αντιπαράθεση προκειμένου τα αιτία των πολιτικών που δημιουργούν κοινωνική απόγνωση , άρα και θύλακες ανοχής στο ναζιστικό μόρφωμα ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ  να υποχωρήσουν !
  Είναι προφανές ότι πρόκειται τουλάχιστον για άτυχη έκφραση να ταυτίζει κανείς το εγκληματικό ναζιστικό φασιστικό μόρφωμα  ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με τη θεωρία των άκρων , αφού  τόσο η διαχρονική διαδρομή όσο και η πολιτική μορφή οργάνωσης και δράσης των σχηματισμών της χώρας λειτουργούν όχι μονό με κοινωνική νομιμότητα αλλά και σεβασμό στο συνταγματικό πλαίσιο !
 Ο αγώνας ενάντια στο φασισμό είναι μονομέτωπος, διαρκής και σταθερός.
 Ενώ η πολιτική αντιπαράθεση έχει το στοιχείο του ανταγωνισμού, της διαφορετικότητας και της δημοκρατικής νομιμοποίησης για τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν στο όνομα της κοινωνίας!
  Και τα κόμματα έχουν  μεγαλύτερη υποχρέωση με αφορμή την κρίση  να αντιπαρατεθούν  με προγράμματα και πολιτικές, σ ότι κρίνουν ότι παράγει κοινωνικό διχασμό και προσφέρει άλλοθι ανοχής στις εγκληματικές φασιστικές συμπεριφορές
 Χρειαζόμαστε ακόμα και την σκληρή εναλλακτική  δημοκρατική πολιτική αντιπαράθεση, για το σχέδιο εξόδου από την κρίση, προκειμένου η κοινωνική δυσαρέσκεια να μετασχηματίζεται σε άλλη δημοκρατική πρόταση  και όχι σε τυφλή βία.
   Η κοινωνία έχει αποδείξει ότι ξέρει να διακρίνει, να αξιολογεί , όταν μπερδεύεται ο πολιτικός λόγος, με την αναγκαία ομόθυμη δημοκρατική καταδίκη του φασισμού.
Θυμίζω ότι στην περίοδο της μεταπολίτευσης, που το αίτημα ήταν η καταδίκη της χούντας:
 Όταν ο κ Καραμανλής επιχείρησε να ταυτίσει το ΠΑΣΟΚ με την «αριστερά της αριστερας»,  ο λαός όχι μόνο δεν το δέχθηκε αλλά στήριξε το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα ως ενναλακτική πρόταση διακυβέρνησης και κοινωνικής ελπίδας!
  Αυτό είναι το θέμα. Το πολιτικό σύστημα πρέπει να ευνοήσει μια σκληρή αλλά αναγκαία δημοκρατική  αντιπαράθεση ελπίδας  για την έξοδο από την κρίση ώστε να μην υπάρχει ζωτικός χώρος ανοχής η εκλογικής στήριξης φασιστικών μορφωμάτων.

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Ποιός ήταν ο Παύλος Φύσσας που δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι.

Ποιός ήταν ο Παύλος Φύσσας που δολοφονήθηκε στο Κερατσίνι


Μέλος οικογένειας εργατών και γνωστός στο χώρο της ραπ μουσικής ως Killah P, ο 34χρονος Παύλος Φύσσας είναι ο άνδρας που λίγο μετά τα μεσάνυχτα της μαχαιρώθηκε στην καρδιά από 45χρονο στο Κερατσίνι.
Οι πρώτες πληροφορίες ανέφεραν πως το θύμα αναγνώρισε και υπέδειξε τον δράστη. Σύμφωνα με τους φίλους του, ο 45χρονος έφερε διακριτικά της Χρυσής Αυγής, κάτι που με ανακοίνωση το κόμμα αρνήθηκε.
Ο Παύλος Φύσσας ήταν, όπως και ο πατέρας του, μέλος του συνδικάτου μετάλλου.
Τα τελευταία χρόνια ασχολούνταν με τη ραπ μουσική και ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο Killah P.
Όπως γράφει το βιογραφικό του στην σελίδα του στο Facebook, ήταν ενεργό μέλος της RAP σκηνής από το 1997 ξεκινώντας την μουσική διαδρομή από το κίνημα του LOW BAP.
Ήταν δημιουργός και συμμετέχον αρκετών σχημάτων όπως και project.

Είχε συμμετάσχει σε αρκετές δισκογραφικές συλλογές της hiphop σκηνής, είχε εμφανιστεί σε όλα τα μεγάλα live stages όπως και σε όλα τα μεγάλα ανοιχτά θέατρα της Αθήνας και της επαρχίας, δίπλα σε πολλά μεγάλα ονόματα της ελληνικής hiphop σκηνής. Η μουσική του διαδρομή μέχρι και σήμερα βασίζεται στην μη δισκογραφική κουλτούρα και η διάδωση των δουλειών του βασίζεται στο διαδίκτυο.

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Μαθήματα για την Ελλάδα από το πτωχευμένο Ντιτρόιτ.

Μαθήματα για Ελλάδα από το πτωχευμένο Ντιτρόιτ - Τα πέντε κοινά σημείαWolfgang Munchau

Ο γνωστός αρθρογράφος Wolfgang Munchau προειδοποιεί ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να ακολουθήσει την τραγική πορεία του Ντιτρόιτ. Οι πέντε ομοιότητες μεταξύ των δύο περιπτώσεων και η λύση του εθνικού νομίσματος.

Καθώς πέρασα μέρος των καλοκαιρινών μου διακοπών μακριά από την ευρωζώνη, στο Ντιτρόιτ, το βλέμμα μου έπεσε σε ένα παλιό άρθρο του Χιλιανού συγγραφέα και φωτογράφου Camilo José Vergara. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 κατέθεσε κάτι που ο ίδιος αποκάλεσε «άσεμνη πρόταση»: να μετατραπούν καμία δεκαριά εγκαταλελειμμένα κτιριακά μπλοκ από ουρανοξύστες που είχαν κατασκευαστεί προ κρίσης σε μία «Αμερικανική Ακρόπολη».
Οι περισσότεροι κάτοικοι του Ντιτρόιτ μίσησαν και απέρριψαν την πρόταση για ένα «πάρκο από ερείπια ουρανοξυστών», αν και κάποιος, κοιτώντας το πλήρες μέγεθος της εγκατάλειψης στις μέρες μας, αναρωτιέται εάν τελικά θα πρέπει να επανεξεταστεί η συγκεκριμένη πρόταση. Ποτέ μου δεν είδα μία πόλη τόσο άδεια. Σχεδόν το 40% της έκτασης δεν χρησιμοποιείται, ενώ μεγάλο τμήμα της καλύπτεται από ερείπια.
Για μένα, πάντως, το ενδιαφέρον ερώτημα δεν είναι εάν το Ντιτρόιτ θα έπρεπε να μιμηθεί την Αρχαία Ελλάδα, αλλά εάν η σύγχρονη Ελλάδα θα καταλήξει εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το Ντιτρόιτ.
Γνωρίζω τις διαφορές των οικονομικών μεταξύ μιας πόλης και μιας χώρας. Υπάρχουν, όμως, κι επικίνδυνες ομοιότητες, ειδικότερα εάν η χώρα είναι μέλος μιας νομισματικής ένωσης με τον θεσμικό σχεδιασμό της ευρωζώνης.
  • Η πρώτη είναι, προφανώς, πως τόσο το Ντιτρόιτ όσο και η Ελλάδα χρεοκόπησαν. Η Ελλάδα προχώρησε σε αναδιάρθρωση του χρέους της. Το Ντιτρόιτ κατέθεσε αίτηση προστασίας από τους πιστωτές. 
  • Η δεύτερη είναι πως ούτε η Ελλάδα, αλλά ούτε και το Ντιτρόιτ ευνοήθηκαν σε επαρκή κλίμακα από μεταφορές κεφαλαίων. Η Ελλάδα έλαβε διαρθρωτικά κονδύλια από τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. και δάνεια για να παρατείνει την αποπληρωμή των χρεών της. Στο Ντιτρόιτ, οικονομικές υπηρεσίες όπως τα επιδόματα ανεργίας και η παιδεία στηρίζονται από την κυβέρνηση της πολιτείας αλλά και σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Τα κεφάλαια αυτά, όμως, δεν επαρκούσαν ούτε στο ελάχιστο για την ανατροπή της πτώσης. Όταν οι επιχειρήσεις και οι πολίτες φεύγουν, τότε η πολιτεία χάνει αναντικατάστατα φορολογικά έσοδα. 
  • Τρίτον, η μετανάστευση είχε τεράστιο αντίκτυπο στην ύφεση. Οι Αμερικανοί οικονομολόγοι συχνά επισημαίνουν ότι η ροή των μεταναστών αποτελεί φυσικό σταθεροποιητή στις ΗΠΑ. Εάν μία περιοχή αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα ανεργίας, τότε ο κόσμος τα μαζεύει και αναζητά την τύχη του αλλού. Αυτό αρχίζει να συμβαίνει και στην ευρωζώνη. Στην Ιρλανδία, η ροή των μεταναστών βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο από τη δεκαετία του 1980.  Εάν, όμως, οι ταλαντούχοι φύγουν -αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ιρλανδία και στην Ελλάδα-, τότε οι πιθανότητες επιστροφής της χώρας σε ανάπτυξη ελαχιστοποιούνται, ειδικότερα απουσία οποιασδήποτε μορφής κινήτρου. Η μόνιμη ύφεση του Νιτρόιτ είναι το τίμημα που πληρώνει κανείς για την κινητικότητα των εργαζομένων. Η μεσαία τάξη κυρίως εγκατέλειψε το Ντιτρόιτ για κοντινά προάστια όπως το Oakland County στο Βορρά, που είναι μία από τις πλουσιότερες περιοχές στις ΗΠΑ. Ο πληησμός του Ντιτρόιτ συρρικνώθηκε από 1,8 εκατ. το 1950 σε 700.000 το 2012. 
  • Τέταρτον, η μείωση των μισθών δεν φέρνει ισορροπία. Στο Ντιτρόιτ, καθώς εξαφανίστηκαν οι θέσεις εργασίας που καλύπτονταν από οργανωμένα συνδικάτα, μειώθηκαν και οι μισθοί. Η ανεργία, όμως, παρέμεινε σε πολύ υψηλό επίπεδο και κορυφώθηκε το 2009, στο 27,8% (σχεδόν στο ίδιο ποσοστό που έχει τώρα η Ελλάδα). Έκτοτε το μέγεθός της μειώνεται (στο 18,6% τον Ιούνιο), αλλά παραμένει σε πολύ υψηλότερο σημείο από τον εθνικό μέσο όρο. 
  • Πέμπτον, και στις δύο περιπτώσεις οι αισιόδοξοι προέβλεπαν ότι η ανάκαμψη είναι κοντά. Στο Ντιτρόιτ, η αισιοδοξία συχνά συσχετίζεται με την πορεία της ομάδας του baskeball, Detroit Tigers. Στην Ελλάδα, συνήθως βασίζεται σε ανέκδοτα στοιχεία. Ένας από τους συνομιλητές μου προσφάτως παρευρέθη στα εγκαίνια ενός καταστήματος στην Αθήνα και κατέληξε στο τρελό συμπέρασμα πως ξεκινά η ανάκαμψη. Οι επίσημες προβλέψεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τακτικά -και εσφαλμένα- δείχνουν ότι επίκειται ανάκαμψη. Το παράδειγμα του Ντιτρόιτ δείχνει ότι απουσία αποτελεσματικών εργαλείων πολιτικής οι οικονομίες δεν μπορούν να αυτοσταθεροποιηθούν. 
Η μόνιμη ύφεση, ακόμη, δεν είναι αναπόφευκτη ούτε για το Ντιτρόιτ, ούτε για την Ελλάδα. Στην αμερικανική πόλη, οι τιμές των κατοικιών είναι τόσο χαμηλές που ο κόσμος επιστρέφει γα να ξεκινήσει εκεί επιχειρήσεις, τουλάχιστον στις πιο ασφαλείς περιοχές. Ορισμένες μεγάλες επιχειρήσεις επενδύουν στο κέντρο του Ντιτρόιτ, ενώ επίσης στην πόλη υπάρχει δραστήρια καλλιτεχνική σκηνή. Εάν βρεθούν τα σωστά κίνητρα, απομακρυνθούν τα ερείπια και παταχθεί το έγκλημα, το Ντιτρόιτ μπορεί να ευδοκιμήσει ξανά μετά από 40 χρόνια ύφεσης, αν και σταθερά σε χαμηλότερο επίπεδο.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η ευρωζώνη μπορεί πάλι να δεχθεί διαγραφή χρέους και να στρέψει προς τα εκεί κάποιες επενδύσεις. Εάν όλα όσα πήγαν στραβά τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια γίνουν τώρα σωστά, μπορεί να φανταστεί κάποιος ανάκαμψη στην ελληνική οικονομία μετά από έξι χρόνια ύφεσης. Δεν νομίζω ότι θα γίνει κάτι τέτοιο, αλλά θεωρητικά τουλάχιστον είναι εφικτό. Εν αντιθέσει με το Ντιτρόιτ, η Ελλάδα έχει την επιλογή να εγκαταλείψει τη νομισματική ένωση και να υιοθετήσει το δικό της νόμισμα. Δεν είναι όμως διόλου σαφές ότι η Αθήνα θα επιλέξει να κάνει κάτι τέτοιο -ακόμη κι αν ήταν προς το καλύτερο οικονομικό της συμφέρον-, δεδομένου ότι μάλλον θα επικρατήσουν πολιτικοί παράγοντες.
Η Ελλάδα, βεβαίως, έχει ήδη βιώσει την πτώση. Η Ακρόπολη είναι ίσως το πιο ισχυρό παράδειγμα της μακροπρόθεσμης πολιτικής πτώσης μιας ισχυρής πόλης-κράτους. Τα ερείπια στο Ντιτρόιτ συμβολίζουν την πτώση μιας σύγχρονης βιομηχανικής πόλης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρήσει κανείς ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί και αλλού -ακόμη και σε ένα σύγχρονο κράτος- εάν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες.

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Η 3η του Σεπτέμβρη δεν κληρονομείται... Επιτάσσει να κλείσει ο κύκλος του ατελέσφορου και επιζήμιου συντηρητικού συμβιβασμού.





Του Χάρη Τσιόκα





3η Σεπτέμβρη 74! Ο διάσπαρτος σοσιαλιστικός χώρος με καταλύτη τον Ανδρέα Παπανδρέου συγκροτείται σε πολιτικό, κοινωνικό ρεύμα και εκφράζεται πλειοψηφικά με στόχο να ανατρέψει τον υφιστάμενο διχασμό της Ελληνικής κοινωνίας και να δημιουργήσει μέσα από μεγάλες αλλαγές τις βάσεις της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας. 
Η ίδρυση, ύπαρξη και δράση του σοσιαλιστικού κινήματος σε μια βαθύτατα διχασμένη κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά Ελληνική κοινωνία, δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση γιατί υπήρχαν: 
Η πόλωση του ψυχροπολεμικού κλίματος Ανατολής Δύσης με τα δύο κυρίαρχα, αλλά αδιέξοδα πολιτικά συστήματα
Οι εμμονές της κομμουνιστογενούς αριστεράς σε μοντέλα, που στο όνομα του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού ακύρωναν το δημοκρατικά πολυσυλλεκτικό χαρακτήρα μίας άλλης εναλλακτικής πρότασης, ώστε να ταυτίζεται  η οικονομική και  κοινωνική διεργασία με τον άνθρωπο !
–Τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα και η αντικομμουνιστική υστερία,δημιουργούσαν ανυπέρβλητα τείχη για τη συγκρότηση ενός σύγχρονου δημοκρατικού και σοσιαλιστικού ρεύματος που θα έθετε τις βάσεις της σύγχρονης πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας στη χώρα
  Όπως σε όλες τις μεγάλες αλλαγές, έτσι και στην Ελλάδα ο ρόλος του Ανδρέα Παπανδρέου λειτούργησε καταλυτικά στη συγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου: 
   ΄Εδωσε την ευκαιρία σε διαφορετικά ιστορικά ρεύματα (γενιές Εθνικής αντίστασης, 114, Πολυτεχνείο κτλ.) να ενοποιηθούν πολιτικά, αντικαθιστώντας τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό με την κοινωνική διασύνδεση αλληλοτροφοδότησης και δράσης για την διεκδίκηση εφαρμογής μιας άλλης πολιτικής
   Ο σοσιαλιστικός χώρος έγινε κορμός δημοκρατικών εξελίξεων για τη χώρα, αρνούμενος τον παθητικό ρόλο του συμπληρωματικού μεγέθους, είτε μιας αριστεράς του περιθωρίου και διαμαρτυρίας, είτε ως παρακολούθημα- άθροισμα (Ενωση Κέντρου) των νεοφιλελεύθερων εκδοχών διακυβέρνησης της χώρας.
Σήμερα, 39 χρόνια μετά, οι φορτίσεις της συγκυρίας και της κρίσης τείνουν να ανατρέψουν και να συκοφαντήσουν τη καθοριστική συμβολή του σοσιαλιστικού χώρου στην πιο δημοκρατική εξέλιξη της μεταπολιτευτικής Ελληνικής περιόδου :

  1. Η άρση του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού και η διάχυση  της «εθνικής» παρουσίας παντού.
  2. Η οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους και η πρόσβαση των αδυνάτων στα δημόσια αγαθά της παιδείας, υγείας, ασφάλισης κτλ,.
  3. Τα θεμέλια αποσυγκέντρωσης και αποκέντρωσης της χώρας και η διερεύνηση της κοινωνικής συμμετοχής  στα συστήματα εξουσίας με ταυτόχρονη ανακατανομή της οικονομικής εξουσίας.
  4. Η ικανότητα της χώρας να διαπραγματεύεται πόρους, δομές και συμμετοχές στο Ευρωπαϊκό και Διεθνές γίγνεσθαι.
  5. Η ανάπτυξη της μεσαίας τάξης,της αγροτικής οικονομίας καθώς και η διαμόρφωση ενός ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού για τις εργασιακές σχέσεις.

Είναι ενδεικτικές μόνο όψεις  που οι σοσιαλιστές συνέβαλαν καθοριστικά στην εξέλιξη της κοινωνίας και της χώρας. 
   Ασφαλώς η χρόνια ταύτιση με την εξουσία και η αδυναμία να ισοσκελιστεί αυτός ο αγώνας με αλλαγές και τομές  και στην οικονομική δημοκρατία, απέτρεψαν την θετική για την κοινωνία, οικονομία και την ανάπτυξη, κατάληξη του εγχειρήματος της μεγάλης αλλαγής 
  Το τίμημα των επιπτώσεων για τους σοσιαλιστές, έγινε επώδυνα μεγάλο. Ο κρατισμός, η αδιαφάνεια και η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, έδωσε το πλεονέκτημα στις δυνάμεις του παρασιτισμού να αποκτήσουν την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία και στις μέρες μας να συκοφαντήσουν την μεγάλη συμβολή των σοσιαλιστών στην οικοδόμηση της Ελληνικής μεταπολιτευτικής δημοκρατίας.  
  Σήμερα η πολύπλευρη κρίση που βιώνει η χώρα έχει μετατραπεί σε όχημα μιας νεοφιλελεύθερης επίθεσης, που  έχει ως κατάληξη την εκχώρηση μεριδίων αγοράς στους λίγους, τη συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, τη διάλυση της μεσαίας τάξης και την αποδόμηση των θεσμικών, κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων που δημιούργησε η μεγάλη προοδευτική παράταξη!   
 Είναι προφανές ότι το εγχείρημα, ιδιαίτερα των τελευταίων μνημονίων δεν αποσκοπεί απλά στην έξοδο από την κρίση, αλλά στην επιβολή ενός τριτοκοσμικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου στην Ελλάδα!
Το εχείρημά  τους αποσκοπεί σε μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων με απόλυτα εξαρτημένες τις οικονομίες του Νότου στο Βορρά!
  Αυτός είναι ο λόγος που επιβάλλεται να κλείσει ο κύκλος του ατελέσφορου και επιζήμιου συντηρητικού συμβιβασμού!
Οι σοσιαλιστές  με παρακαταθήκη  τις αρχές και τις ιδέες της 3ης του Σεπτέμβρη  πρέπει να ανταποκριθούν σ΄ αυτήν την πρόκληση για αλλαγή, ώστε η παράταξη να συμπορευθεί με τον προοδευτικό χώρο και  :
-Να αναγεννηθεί, να ξαναταυτιστεί με την κοινωνική διεργασία και ανάγκη.
-Να ανταμώσει με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές, διεκδικώντας αλλαγές με δικαιοσύνη για την πραγματική οικονομία, την ανάπτυξη, με τον άνθρωπο στο επίκεντρο, αποποιούμενη το ρόλο της συνιστώσας ή του νεοφιλελευθερισμού ή της αριστεράς της οπισθοφυλακής, με  τις δήθεν  άχρωμες μεταρρυθμίσεις
    Ο σοσιαλιστικός χώρος έχει πλέον ιστορία, εμπειρία δηλαδή έχει αυτόνομο μέλλον
  Μπορεί να διδάσκεται !Ομως δεν οικειοποιείται, δεν κληρονομείται, δεν διαμελίζεται. Γονιμοποιείται μόνο στα πλειοψηφικά πεδία των κοινωνικών διεργασιών, της ανάπτυξης και της ανάγκης και όχι σε κλειστές συσκέψεις «επαϊόντων»  
Στις μέρες μας η 3η του Σεπτέμβρη γίνεται ακόμη πιο συμβολική.  
γιατί στη νεοφιλελεύθερη, παρασιτική και χρηματιστηριακή επίθεση μεταρρυθμίσεων, η απάντηση είναι: ενότητα στη δράση με σεβασμό στη διαφορετικότητα, την ιστορία και τις αξίες του κάθε χώρου. 
Και στο «μάθημα» αυτό της ιστορίας και της ανάγκης οι δυνάμεις της αριστεράς αντί να διαιρούν και να πολώνουν πρέπει να αθροίζουν όχι για μικροκομματικούς υπολογισμούς, αλλά για την δημοκρατική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανάπτυξη. Για αλλαγή πολιτικής.... ΤΩΡΑ.