Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 8 Ιουνίου 2010

Αργεντίνικο τανκο....

Ξενοφών Ι.Κοντιάδης


Η χρεοκοπία της οικονομίας και οι αποκαλύψεις για πολιτική διαφθορά συμπαρασύρουν το σύνολο της πολιτικής τάξης στη γενική κατακραυγή. Η οργή της κοινωνίας για τη βίαιη συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου, σε συνάρτηση με τον πλουτισμό πολιτικών διά της μίζας, στρέφεται εναντίον του πολιτικού προσωπικού, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης. Στο πλαίσιο αυτό η πορεία της κυβέρνησης Παπανδρέου εξαρτάται κατά βάση από δύο παραμέτρους, δηλαδή από την επιτυχία των πολιτικών για τη διάσωση της οικονομίας και από τη διαχείριση των σκανδάλων. Εάν, πάντως, τα επώδυνα μέτρα αποδειχθούν αναποτελεσματικά και η κατακρήμνιση της οικονομίας συνεχιστεί, τότε η αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ είναι απολύτως προβλέψιμη, ακόμη και αν ο Γ. Παπανδρέου αποφασίσει να λειτουργήσει ως Ροβεσπιέρος.

Ωστόσο από μια τέτοια εξέλιξη δεν θα επωφεληθεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρότι επέλεξε τον ανακόλουθο δρόμο να μην υπερψηφίσει τους όρους υπαγωγής στον μηχανισμό στήριξης. Οι ευθύνες της Νέας Δημοκρατίας για την κατάντια της χώρας αποδείχθηκαν τόσο βαριές ώστε όσες επικοινωνιακές προσπάθειες διαφοροποίησης από την καραμανλική περίοδο και αν καταβάλει ο νέος αρχηγός της, η ταύτιση στο «εκλογικό υποσυνείδητο» θα διαρκέσει επί μακρόν.
Το μοναδικό πολιτικό κόμμα που όχι απλώς δεν φαίνεται να υφίσταται τη φθορά του κομματικού συστήματος, αλλά ίσως τελικά βγει ενισχυμένο, είναι ο ΛΑΟΣ. Το εκλογικό του ακροατήριο, δηλαδή αγανακτισμένοι ψηφοφόροι από χαμηλά και μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα, διευρύνεται σταθερά. Τα ρατσιστικά και ξενοφοβικά σύνδρομα εντείνονται ως παράπλευρη συνέπεια της οικονομικής κρίσης, ενώ η απαξίωση των κομμάτων εξουσίας προσφέρει κατάλληλο έδαφος για τον ακροδεξιό, λαϊκιστικό του λόγο.

Από την άλλη πλευρά, διασώζεται το ΚΚΕ, που επέδειξε μια συνεπή, αντισυστημική περιχαράκωση απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Αυτήν τη στάση ευφυώς προβάλλει εσχάτως ακόμη πιο προκλητικά, ακριβώς για να καταστεί σαφέστερη η διαφοροποίηση από τα υπόλοιπα κόμματα. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, η παρατεταμένη εσωστρέφεια και πολυγλωσσία, σε συνάρτηση με την αδυναμία άρθρωσης αξιόπιστων εναλλακτικών προτάσεων για έξοδο από την κρίση, δεν επιτρέπουν ευοίωνες προβλέψεις.

Μεγάλος κερδισμένος, όπως αναδεικνύεται στις έρευνες κοινής γνώμης, εμφανίζεται το «κόμμα του Κανένα», που έπειτα από δύο χρόνια επανακάμπτει ως πρώτη προτίμηση και, πιθανόν, αυτήν τη φορά ήρθε για να μείνει. Η εκλογική δυναμική του ΠΑΣΟΚ, που είχε ξεκινήσει στα τέλη του 2008, μοιάζει, λόγω της δημοσιονομικής κατάρρευσης και της κυβερνητικής φθοράς, να έχει κλείσει τον κύκλο της. Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε, δικαίως ή αδίκως, για παλαιά και νέα κυβερνητικά στελέχη, τροφοδοτώντας ένα νέο κυνήγι μαγισσών και δημόσιας διαπόμπευσης, που επενεργεί ως αντίδοτο στη σημερινή οικονομική ένδεια και στην αξιακή μιζέρια της ελληνικής κοινωνίας αλλά και στη μαζική κατάθλιψη που προκάλεσε το απότομο τέλος της καταναλωτικής ευφορίας. Οικονομική-αξιακή χρεοκοπία και κομματική απαξίωση σφιχταγκαλιάζονται σε ένα αργεντίνικο τανγκό, εξακτινώνοντας τις αβεβαιότητες για το μέλλον της χώρας.

Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010

Αναµπουµπούλα

Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
ΤΙ ΕΙΝΑΙ το Ασφαλιστικό που µας προτείνει η τρόικα;

Απλή απάντηση: είναι η πρώτη, πικρή, γεύση τού τι θα πει αναδιάρθρωση χρέους.

ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ τα πράγµατα από την αρχή. Τι είναι η αναδιάρθρωση χρέους; Αναδιάρθρωση χρέους έχουµε όταν ο οφειλέτης δεν µπορεί να πληρώσει. Η αναδιάρθρωση είναι µια απόπειρα διαχείρισης της πτώχευσής του. Αντί δηλαδή να βαρέσει κανόνι ο οφειλέτης και να µαλώνουν οι πιστωτές ποιος θα πάρει τι -αν έχει µείνει κάτι- προτείνεται µια συµφωνία. Εκδοχή πρώτη: ο οφειλέτης θα πληρώσει ένα ποσοστό του χρέους. Ανάλογα µε το χάλι της κατάστασής του, αυτό θα είναι 70% ή 50% ή 30% από αυτά που χρώσταγε. Αλλά δεν είναι καλύτερα από το τίποτε;

Αυτό που χάνουν οι πιστωτές είναι, στην αργκό του κλάδου, το λεγόµενο «κούρεµα». Εκδοχή δεύτερη: ο οφειλέτης θα πληρώσει, όχι όµως στην ώρα του. Με συµφωνία των δανειστών, η εξόφληση παίρνει παράταση πέντε ή δέκα χρόνων. Δεν παίρνουν τα λεφτά τους πίσω, αλλά δεν τα χάνουν κιόλας. Το λίγο πιο τσιµπηµένο επιτόκιο είναι το δέλεαρ, ενώ υπάρχει η ελπίδα ότι ο οφειλέτης θα αξιοποιήσει την παράταση για να συµµαζευτεί. Είναι η λεγόµενη «επιµήκυνση» που είναι και πιο ήπια. Το «κούρεµα» είναι σαφώς πιο ριζικό.

ΑΣ ΔΟΥΜΕ τώρα το Ασφαλιστικό. Οι πολίτες πληρώνουν -δεν έχουν άλλη επιλογή- εισφορές στο κράτος. Το κράτος τους χρωστάει µια σύνταξη όταν σταµατήσουν να δουλεύουν. Το Ασφαλιστικό της τρόικας αναδιαρθρώνει το χρέος του κράτους. Ισχύουν και οι δύο εκδοχές. Το κράτος παίρνει παράταση στην εκπλήρωση του χρέους του, δηλαδή στην καταβολή της σύνταξης. Αυτή δεν θα γίνεται στα τριάντα πέντε -ξεχάστε τις εξαιρέσεις- αλλά στα σαράντα χρόνια.

Ακόµη χειρότερα: θα πρέπει ο ασφαλισµένος να έχει περάσει τα εξήντα και, στις νέες γενιές, τα εξήντα πέντε, µε τη δικαιολογία ότι αυξάνεται το προσδόκιµο του χρόνου ζωής. Την «επιµήκυνση» την τρώµε λοιπόν. Τρώµε όµως και γερό «κούρεµα». Κι αυτό γιατί πάνε να µας κατεβάσουν τη σύνταξη σε τετρακόσια ογδόντα ευρώ.

Δηλαδή οι εισφορές που έχουµε πληρώσει -και δεν µπορούµε να ζητήσουµε πίσω-δεν αντιστοιχούν στη σύνταξη που θα πάρουµε πολύ αργότερα από ό,τι περιµέναµε. ΟΛΑ ΑΥΤΑ εξηγούν την αναµπουµπούλα στην κυβέρνηση Παπανδρέου τις τελευταίες ηµέρες, µε τον υπουργό Εργασίας Ανδρέα Λοβέρδο στο επίκεντρο. Βλέπετε, ενώ µιλούσαµε για αναδιάρθρωση του δηµόσιου χρέους της Ελλάδας -που θα ζηµίωνε τις τράπεζες- προηγήθηκε η αναδιάρθρωση του Ασφαλιστικού που ζηµιώνει τους απλούς Ελληνες. Ας µην κοροϊδευόµαστε: όπως κάθε αναδιάρθρωση χρέους έτσι και η αναδιάρθρωση του Ασφαλιστικού γίνεται διότι ο οφειλέτης -το κράτος- τα 'κανε µπάχαλο την τελευταία εικοσαετία και βάλε, µε αποτέλεσµα να πέσει τελικά έξω.

Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ