Ωμή, κυνική και σοκαριστική η ομολογία του επιτρόπου Οικονομικών και
Νομισματικών Υποθέσεων και αντιπροέδρου της Κομισιόν Ολι Ρεν, αργά το
βράδυ της Δευτέρας.
Απευθυνόμενος στους ευρωβουλευτές που απαρτίζουν τη
διερευνητική επιτροπή του ευρωκοινοβουλίου για τον ρόλο της τρόικας στις
χώρες που έχουν τεθεί υπό μνημονιακό καθεστώς, ο Φινλανδός κομισάριος
τους είπε ουσιαστικά ότι η ΕΕ προτίμησε να θυσιάσει την Ελλάδα για να
σώσει άλλα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και πάνω απ' όλα για να διασώσει
τις ευρωπαϊκές τράπεζες!
Τι ακριβώς είπε ο Ολι Ρεν; «Στο ξεκίνημα της κρίσης, την άνοιξη του
2010 και κάποιο διάστημα μετά, αν είχε άμεσα αναδιαρθρωθεί το ελληνικό
χρέος, θα αντιμετωπίζαμε δραματικές συνέπειες μετάδοσης τόσο σε
άλλα κράτη - μέλη όσο και μέσω του τραπεζικού διαύλου στην Ευρώπη»,
δήλωσε επί λέξει. Θα υπήρχαν λοιπόν «δραματικές συνέπειες μετάδοσης»,
λέει ο Ρεν, αν γινόταν «κούρεμα» του ελληνικού δημόσιου χρέους την
άνοιξη του 2010. Χρησιμοποιεί, πέρα από τις επιπτώσεις «σε άλλα κράτη -
μέλη» και μια έκφραση κατ' ουσίαν ακατάληπτη από τον μη επαΐοντα
αναγνώστη: «μέσω του τραπεζικού διαύλου στην Ευρώπη». Τι ακριβώς εννοεί ο
επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν; Ο ίδιος φυσικά προτιμάει να
το αφήσει απροσδιόριστο. Εμείς όμως δεν έχουμε κανέναν λόγο να μη
διευκρινίσουμε αυτό που ο ίδιος αποφεύγει να εξηγήσει. Το ζήτημα είναι
απλούστατο: αν γινόταν κούρεμα των ελληνικών κρατικών ομολόγων την
άνοιξη του 2010, το κόστος θα το πλήρωναν κυρίως οι ευρωπαϊκές τράπεζες!
Ενώ με το μνημόνιο που επέβαλαν οι Γερμανοί στη χώρα μας και με τη μετάθεση του «κουρέματος» δύο χρόνια αργότερα, σχεδόν όλο το κόστος το πλήρωσαν αποκλειστικά οι Ελληνες! Βάσει των στοιχείων της «τράπεζας των τραπεζών», από τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ που ανερχόταν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στις 31 Δεκεμβρίου 2009, τα 184 δισεκατομμύρια τα χρωστούσε σε ξένες τράπεζες, σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκές και όλες ιδιωτικές!
Τότε δεν υπήρχαν καθόλου ελληνικά κρατικά χρέη προς άλλα κράτη, προς το ΔΝΤ, προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δεν υπήρχαν δηλαδή δανειστές της χώρας μας που να αποκλείεται εκ προοιμίου να κουρευτούν τα δάνεια που μας είχαν δώσει. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες, αν υποθέσουμε ότι γινόταν ένα «κούρεμα» της τάξης του 50% το 2010, θα έχαναν περίπου 90 δισεκατομμύρια ευρώ! Αντιθέτως, με το μνημόνιο που μας επιβλήθηκε και με τα δάνεια που μας έδωσαν υποτίθεται για να σωθεί η Ελλάδα, στην πραγματικότητα πληρώθηκαν στο ακέραιο όλα τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που κατείχαν οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες και έληγαν ως το 2012.
Τα υπόλοιπα ελληνικά ομόλογα, μεγαλύτερης διάρκειας, τα ξεφορτώθηκαν οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες πουλώντας τα στη δευτερογενή αγορά στην ΕΚΤ, με πολύ περιορισμένες απώλειες. Ετσι... «κρατικοποιήθηκε» σχεδόν όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος στο εξωτερικό, αφού πλέον χρωστάμε ως χώρα σχεδόν μόνο στα κράτη της Ευρωζώνης, στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ, όπου όλα τα ομόλογα που λήγουν πληρώνονται στο 100% της ονομαστικής αξίας τους! Οταν ολοκληρώθηκε ουσιαστικά αυτός ο κύκλος της «κρατικοποίησης» σε διεθνές επίπεδο του ελληνικού δημόσιου χρέους, έλαβε χώρα το 2012 το διαβόητο «κούρεμα». Τότε όμως, με την προαναφερθείσα μεθόδευση των Ευρωπαίων, σχεδόν όλα τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που μπορούσαν να «κουρευτούν» βρίσκονταν στα χέρια των... ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, των ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών, των Ελλήνων μικροομολογιούχων, των ελληνικών πανεπιστημίων, των ελληνικών νοσοκομείων!
Οι Ελληνες λοιπόν κουρεύτηκαν «γουλί», οι Ευρωπαίοι καθόλου! Υπάρχει και άλλη μεγαλύτερη τραγωδία. Αν το ελληνικό δημόσιο χρέος «κουρευόταν» π.χ. κατά 50% το 2010, τότε τα 300 δισ. ευρώ του χρέους θα γίνονταν 150, επειδή δεν υπήρχαν ελληνικά κρατικά ομόλογα στα χέρια κρατών ή διεθνών οργανισμών (ΕΚΤ, ΔΝΤ) που εξ ορισμού δεν κουρεύονται.
Η Ελλάδα τότε όντως θα είχε σωθεί! Με το «κούρεμα» όμως του 2012, όταν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στο εξωτερικό είχε «κρατικοποιηθεί» με δάνεια που είχαν φορτώσει στο ελληνικό κράτος, τα 300 δισ. ευρώ του χρέους της χώρας μας του 2009 έγιναν 330 το 2010 και 355 δισ. ευρώ το 2012 και στη συνέχεια, μετά το «κούρεμά» τους κατά 53% έγιναν... 321 δισ. ευρώ το 2013! «Μάγοι» οι Ευρωπαίοι: «κούρεψαν» κατά 53% τα 300 δισ. και τα έκαναν... 321! Η μαθηματική επιστήμη παραδίνεται στη μεγαλοφυΐα τους!
Στη Wall Street Journal
Επίσης, σε συνέντευξή του στην Wall Street Journal ο απερχόμενος επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, ανέλυσε τις τρεις επικίνδυνες στιγμές της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους.
Ενώ με το μνημόνιο που επέβαλαν οι Γερμανοί στη χώρα μας και με τη μετάθεση του «κουρέματος» δύο χρόνια αργότερα, σχεδόν όλο το κόστος το πλήρωσαν αποκλειστικά οι Ελληνες! Βάσει των στοιχείων της «τράπεζας των τραπεζών», από τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ που ανερχόταν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στις 31 Δεκεμβρίου 2009, τα 184 δισεκατομμύρια τα χρωστούσε σε ξένες τράπεζες, σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκές και όλες ιδιωτικές!
Τότε δεν υπήρχαν καθόλου ελληνικά κρατικά χρέη προς άλλα κράτη, προς το ΔΝΤ, προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δεν υπήρχαν δηλαδή δανειστές της χώρας μας που να αποκλείεται εκ προοιμίου να κουρευτούν τα δάνεια που μας είχαν δώσει. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες, αν υποθέσουμε ότι γινόταν ένα «κούρεμα» της τάξης του 50% το 2010, θα έχαναν περίπου 90 δισεκατομμύρια ευρώ! Αντιθέτως, με το μνημόνιο που μας επιβλήθηκε και με τα δάνεια που μας έδωσαν υποτίθεται για να σωθεί η Ελλάδα, στην πραγματικότητα πληρώθηκαν στο ακέραιο όλα τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που κατείχαν οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες και έληγαν ως το 2012.
Τα υπόλοιπα ελληνικά ομόλογα, μεγαλύτερης διάρκειας, τα ξεφορτώθηκαν οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες πουλώντας τα στη δευτερογενή αγορά στην ΕΚΤ, με πολύ περιορισμένες απώλειες. Ετσι... «κρατικοποιήθηκε» σχεδόν όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος στο εξωτερικό, αφού πλέον χρωστάμε ως χώρα σχεδόν μόνο στα κράτη της Ευρωζώνης, στην ΕΚΤ και στο ΔΝΤ, όπου όλα τα ομόλογα που λήγουν πληρώνονται στο 100% της ονομαστικής αξίας τους! Οταν ολοκληρώθηκε ουσιαστικά αυτός ο κύκλος της «κρατικοποίησης» σε διεθνές επίπεδο του ελληνικού δημόσιου χρέους, έλαβε χώρα το 2012 το διαβόητο «κούρεμα». Τότε όμως, με την προαναφερθείσα μεθόδευση των Ευρωπαίων, σχεδόν όλα τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που μπορούσαν να «κουρευτούν» βρίσκονταν στα χέρια των... ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων, των ελληνικών ιδιωτικών τραπεζών, των Ελλήνων μικροομολογιούχων, των ελληνικών πανεπιστημίων, των ελληνικών νοσοκομείων!
Οι Ελληνες λοιπόν κουρεύτηκαν «γουλί», οι Ευρωπαίοι καθόλου! Υπάρχει και άλλη μεγαλύτερη τραγωδία. Αν το ελληνικό δημόσιο χρέος «κουρευόταν» π.χ. κατά 50% το 2010, τότε τα 300 δισ. ευρώ του χρέους θα γίνονταν 150, επειδή δεν υπήρχαν ελληνικά κρατικά ομόλογα στα χέρια κρατών ή διεθνών οργανισμών (ΕΚΤ, ΔΝΤ) που εξ ορισμού δεν κουρεύονται.
Η Ελλάδα τότε όντως θα είχε σωθεί! Με το «κούρεμα» όμως του 2012, όταν το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στο εξωτερικό είχε «κρατικοποιηθεί» με δάνεια που είχαν φορτώσει στο ελληνικό κράτος, τα 300 δισ. ευρώ του χρέους της χώρας μας του 2009 έγιναν 330 το 2010 και 355 δισ. ευρώ το 2012 και στη συνέχεια, μετά το «κούρεμά» τους κατά 53% έγιναν... 321 δισ. ευρώ το 2013! «Μάγοι» οι Ευρωπαίοι: «κούρεψαν» κατά 53% τα 300 δισ. και τα έκαναν... 321! Η μαθηματική επιστήμη παραδίνεται στη μεγαλοφυΐα τους!
Στη Wall Street Journal
Επίσης, σε συνέντευξή του στην Wall Street Journal ο απερχόμενος επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, ανέλυσε τις τρεις επικίνδυνες στιγμές της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους.
Όπως αναφέρει ο Όλι Ρεν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχασαν δύο
πολύτιμα χρόνια για να δημιουργήσουν ένα ισχυρό ταμείο διάσωσης που θα
αντιμετώπιζε την κρίση χρέους της, αναγκάζοντας την Ευρωπαϊκή Κεντρική
Τράπεζα να παρέμβει για να σώσει το ευρώ.
Οι πιο επικίνδυνες στιγμές κατά τον κ. Ρεν ήταν: Η αποτυχία του πρώτου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας να δημιουργήσει εμπιστοσύνη στην αγορά, η αναταραχή στις αγορές το Φθινόπωρο του 2011 και τον Ιούνιο του 2012, όταν η Ευρωζώνη έφθασε πολύ κοντά στη διάσπασή της. «Υπήρχε συχνά μία αίσθηση ότι φτάναμε στον πάτο- και μετά φθάναμε σε άλλο πάτο» δήλωσε.
Τον Μάιο του 2010, οι πολιτικοί θεωρούσαν ότι το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης θα ηρεμούσε τις αναστατωμένες χρηματοπιστωτικές αγορές, σημείωσε ο κ. Ρεν, προσθέτοντας: «Ναι, είχαμε κάποια σταθερότητα στην αναταραχή των αγορών- για μια ημέρα». Η συνέχιση της αναταραχής ανάγκασε τις κυβερνήσεις να συμφωνήσουν μόλις λίγες ημέρες αργότερα κατ' αρχήν στη δημιουργία ταμείων διάσωσης της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, συνέχισε ο κ. Ρεν, η σχετική σταθερότητα, που κερδήθηκε με τα ταμεία διάσωσης, υπονομεύθηκε από τη συμφωνία που έκαναν τον Οκτώβριο του 2010 η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι το νέο μόνιμο ταμείο διάσωσης που βρισκόταν στο τραπέζι των συζητήσεων θα προηγείτο όσον αφορά την αποπληρωμή του έναντι των ιδιωτών επενδυτών σε κάθε περίπτωση αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους.
Αυτή η «ηλίθια συμφωνία» που τρόμαξε τους ιδιώτες επενδυτές, «ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Ιρλανδίας» πρόσθεσε ο κ. Ρεν. Τα επιτόκια δανεισμού του ιρλανδικού δημοσίου εκτοξεύθηκαν πάνω από το 7% και η διάσωση της χώρας έγινε αναπόφευκτη.
Στη σύνολο κορυφής της ομάδας των «20» στις Κάννες, είχαν ενταθεί οι ήδη σοβαρές πιέσεις στις αγορές, εξ αιτίας ανησυχιών σχετικά με την ικανότητα της Ιταλίας να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και αφού ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, είχε εξαγγείλει ένα δημοψήφισμα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αναφέρει η εφημερίδα. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα κάλεσε τους Ευρωπαίους ηγέτες σε διαβουλεύσεις «ως εργαζόμενος μίας κοινότητας ή ως δάσκαλος δημοτικού σχολείου… με έναν πολύ επιδέξιο τρόπο» δήλωσε ο κ. Ρεν.
Τον Ιούνιο του 2012, είπε ο επίτροπος, «ήταν πολύ κοντά ο κίνδυνος διάσπασης του ευρώ». Η Ελλάδα βρισκόταν στην αγωνία των δεύτερων εκλογών της σε διάστημα μικρότερο του διμήνου, με ανησυχίες ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να προκαλέσει «σημαντική ανάληψη καταθέσεων που θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτη αστάθεια των χρηματοπιστωτικών αγορών». Ένας επιπλέον παράγοντας που προκαλούσε αβεβαιότητα ήταν η ασαφής θέση της Γερμανίας σχετικά με το πόσο ισχυρά θα υπερασπιζόταν τη συνέχιση της συμμετοχής της Ελλάδας στο ευρώ.
Η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και άλλες συμφωνίες, μαζί με τις δράσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη στήριξη της δέσμευσης που έκανε ο πρόεδρός της Μάριο Ντράγκι τον Ιούλιο (του 2012) ότι «θα κάνει ότι χρειασθεί για να διατηρηθεί το ευρώ» βοήθησε στην ύφεση της κρίσης. Ο κ. Ρεν σημείωσε ότι θα ήταν καλύτερα να είχε συμφωνήσει η Ευρωζώνη το 2010 για το «μεγάλο μπαζούκα» -με «κοινές και αρκετές» εγγυήσεις από όλες τις χώρες- των οικονομικών διασώσεων. «Με την έννοια αυτή, χάσαμε δύο πολύτιμα χρόνια στην αντιμετώπιση της κρίσης και μετά έπρεπε να παρέμβει η ΕΚΤ, επειδή δεν υπήρχε αξιόπιστο οικονομικό τείχος προστασίας» πρόσθεσε ο επίτροπος. Ο ίδιος τόνισε ότι ο τρόπος διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, όπου απαιτείται συμφωνία των 18 χωρών, σημαίνει ότι αυτή «καταλήγει πιο συχνά σε δεύτερες καλύτερες επιλογές» σε σχέση με τις ΗΠΑ, «όπου μπορούν να εφαρμοσθούν ευκολότερα οι πρώτες καλύτερες οικονομικά μέθοδοι».
Ο πρώην πρωθυπουργός της Φινλανδίας Γίρκι Κατάινεν θα αναλάβει τη θέση του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων, τουλάχιστον έως ότου αναλάβει τα καθήκοντά της η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πιθανόν τον Νοέμβριο.
Οι πιο επικίνδυνες στιγμές κατά τον κ. Ρεν ήταν: Η αποτυχία του πρώτου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας να δημιουργήσει εμπιστοσύνη στην αγορά, η αναταραχή στις αγορές το Φθινόπωρο του 2011 και τον Ιούνιο του 2012, όταν η Ευρωζώνη έφθασε πολύ κοντά στη διάσπασή της. «Υπήρχε συχνά μία αίσθηση ότι φτάναμε στον πάτο- και μετά φθάναμε σε άλλο πάτο» δήλωσε.
Τον Μάιο του 2010, οι πολιτικοί θεωρούσαν ότι το ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης θα ηρεμούσε τις αναστατωμένες χρηματοπιστωτικές αγορές, σημείωσε ο κ. Ρεν, προσθέτοντας: «Ναι, είχαμε κάποια σταθερότητα στην αναταραχή των αγορών- για μια ημέρα». Η συνέχιση της αναταραχής ανάγκασε τις κυβερνήσεις να συμφωνήσουν μόλις λίγες ημέρες αργότερα κατ' αρχήν στη δημιουργία ταμείων διάσωσης της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, συνέχισε ο κ. Ρεν, η σχετική σταθερότητα, που κερδήθηκε με τα ταμεία διάσωσης, υπονομεύθηκε από τη συμφωνία που έκαναν τον Οκτώβριο του 2010 η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ και ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί.
Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν ότι το νέο μόνιμο ταμείο διάσωσης που βρισκόταν στο τραπέζι των συζητήσεων θα προηγείτο όσον αφορά την αποπληρωμή του έναντι των ιδιωτών επενδυτών σε κάθε περίπτωση αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους.
Αυτή η «ηλίθια συμφωνία» που τρόμαξε τους ιδιώτες επενδυτές, «ήταν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της Ιρλανδίας» πρόσθεσε ο κ. Ρεν. Τα επιτόκια δανεισμού του ιρλανδικού δημοσίου εκτοξεύθηκαν πάνω από το 7% και η διάσωση της χώρας έγινε αναπόφευκτη.
Στη σύνολο κορυφής της ομάδας των «20» στις Κάννες, είχαν ενταθεί οι ήδη σοβαρές πιέσεις στις αγορές, εξ αιτίας ανησυχιών σχετικά με την ικανότητα της Ιταλίας να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και αφού ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, είχε εξαγγείλει ένα δημοψήφισμα για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αναφέρει η εφημερίδα. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα κάλεσε τους Ευρωπαίους ηγέτες σε διαβουλεύσεις «ως εργαζόμενος μίας κοινότητας ή ως δάσκαλος δημοτικού σχολείου… με έναν πολύ επιδέξιο τρόπο» δήλωσε ο κ. Ρεν.
Τον Ιούνιο του 2012, είπε ο επίτροπος, «ήταν πολύ κοντά ο κίνδυνος διάσπασης του ευρώ». Η Ελλάδα βρισκόταν στην αγωνία των δεύτερων εκλογών της σε διάστημα μικρότερο του διμήνου, με ανησυχίες ότι το αποτέλεσμα θα μπορούσε να προκαλέσει «σημαντική ανάληψη καταθέσεων που θα οδηγούσε σε ανεξέλεγκτη αστάθεια των χρηματοπιστωτικών αγορών». Ένας επιπλέον παράγοντας που προκαλούσε αβεβαιότητα ήταν η ασαφής θέση της Γερμανίας σχετικά με το πόσο ισχυρά θα υπερασπιζόταν τη συνέχιση της συμμετοχής της Ελλάδας στο ευρώ.
Η δημιουργία του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας και άλλες συμφωνίες, μαζί με τις δράσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τη στήριξη της δέσμευσης που έκανε ο πρόεδρός της Μάριο Ντράγκι τον Ιούλιο (του 2012) ότι «θα κάνει ότι χρειασθεί για να διατηρηθεί το ευρώ» βοήθησε στην ύφεση της κρίσης. Ο κ. Ρεν σημείωσε ότι θα ήταν καλύτερα να είχε συμφωνήσει η Ευρωζώνη το 2010 για το «μεγάλο μπαζούκα» -με «κοινές και αρκετές» εγγυήσεις από όλες τις χώρες- των οικονομικών διασώσεων. «Με την έννοια αυτή, χάσαμε δύο πολύτιμα χρόνια στην αντιμετώπιση της κρίσης και μετά έπρεπε να παρέμβει η ΕΚΤ, επειδή δεν υπήρχε αξιόπιστο οικονομικό τείχος προστασίας» πρόσθεσε ο επίτροπος. Ο ίδιος τόνισε ότι ο τρόπος διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, όπου απαιτείται συμφωνία των 18 χωρών, σημαίνει ότι αυτή «καταλήγει πιο συχνά σε δεύτερες καλύτερες επιλογές» σε σχέση με τις ΗΠΑ, «όπου μπορούν να εφαρμοσθούν ευκολότερα οι πρώτες καλύτερες οικονομικά μέθοδοι».
Ο πρώην πρωθυπουργός της Φινλανδίας Γίρκι Κατάινεν θα αναλάβει τη θέση του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων, τουλάχιστον έως ότου αναλάβει τα καθήκοντά της η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πιθανόν τον Νοέμβριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου